Un novo sistema para transformar xurros e residuos agroindustriais en fertilizantes. Niso consiste o novo modelo que está a desenvolver a Escola Politécnica Superior de Lugo. A través dos proxectos AGROMANURE e AGRORES, centrados na valorización dos xurros gandeiros, buscan reducir o impacto ambiental da súa aplicación directa nos solos e na auga así como os gases de efecto invernadoiro. A nova estratexia converte o 92% dos nutrientes dos xurros en recursos reutilizables como fertilizantes.
Os equipos de investigación destacan como diferenzas que o modelo integra produción, certificación e aplicación optimizada de biofertilizantes. Tamén conta co respaldo científico e con diferentes ferramentas dixitais. Ademais, calcularon os beneficios e a rendibilidade que tería a nivel financeiro e obtiveron un resultado aceptable.
Baseado na economía circular
O proxecto desenvolveu un innovador Sistema de Apoio a Decisións Espaciais (SDSS). Esta é unha plataforma xeoespacial pioneira en Europa que integra datos loxísticos, agronómicos e legais para optimizar a xestión de xurros e os dixestatos resultantes da dixestión anaeróbica. Grazas aos seus algoritmos, o equipo logrou reducir considerablemente (máis do 23%) os quilómetros de transporte, xerando aforros importantes en combustible. E cunha solución circular coa que buscan ademais xerar fertilizantes orgánicos eficientes. Desa forma queren reducir a dependencia dos sintéticos e promover a viabilidade económica e enerxética do proceso.
O sistema baséase na dixestión anaerobia, polo que os biofertilizantes obtivéronse cun menor risco de impacto ambiental e redución de custos. O modelo xera un valor engadido, como é o biogás. Este axuda a optimizar os gastos derivados da confección de biofertilizantes máis estables (35% máis de carbono) e ecolóxicos (30% menos pegada).
Levalo ata o nivel industrial
Por outra banda, os biofertilizantes obtidos de xurros demostraron a súa eficacia en parcelas experimentais, aumentando ata un 40% o fósforo dispoñible. Ademais, o seu uso de forma intelixente reduce un 22% as emisións de gases de efecto invernadoiro e de amoníaco comparado cos métodos tradicionais de aplicación directa de xurros.
O proxecto achégase á súa fase decisiva ata o ano 2028. “Está previsto optimizar as condicións da planta piloto de dixestión e as características e homologación dos biofertilizantes para poder escalar a nivel industrial no futuro”, explica o investigador Agustín Merino. Para iso, segundo o experto, será imprescindible establecer alianzas público-privadas que potencien o modelo de economía circular. Algo necesario, segundo apunta, “para afrontar os retos ambientais e económicos do sector agrogandeiro”.
Boa iniciativa, máis quen controla os niveis de sustancias contaminantes destes ‘xurros’ (purín mesturado con lodos de depuradora que incorporan ‘aditivos’ industriais mui tóxicos) presentes nestes xurros? . En muitos lugares de agricultura gandeira intensiva, onde se leva cultivando millo dende hai unhos trinta anos, hai xa índices alarmantes de metais pesados coma o Cadmio, e outros. Coméntase, ‘vox pópuli’ máis de xente que algo sabe, que as máquinas colleitadoras deste cereal teñen que desactivar os detectores de metais que avisan de posibeis obxetos metálicos pra non estragar a máquina, pola presencia tan alta que hai xa de varios destes meteis pesados disoltos na terra. Isto merecería unha comprobación pra termos certezas e unha análise seria por parte de axentes públicos coma a universidade pública, pola gravidade que representa.