A acacia negra (Acacia melanoxylon), unha planta exótica procedente de Australia e actualmente moi estendida en áreas costeiras de Galicia, pasará a formar parte do Catálogo Español de Especies Invasoras, onde xa figura outra planta da mesma familia, a mimosa (Acacia dealbata), que está xerando importantes problemas nas provincias de Ourense e Pontevedra. Segundo recolle Efe Verde, a acacia negra entrará na listaxe xunto á térmite subterránea oriental e a alga asiática, que causan problemas no sur de España.
Segundo os trámites establecidos, o Ministerio para a Transición Ecolóxica (Miteco) pechou o 10 de setembro o período de información pública do borrador da orde que sumará as especies ao listado, por constituír unha “ameaza grave para as especies autóctonas, os hábitats ou os ecosistemas, a agronomía ou para os recursos económicos asociados ao uso do patrimonio natural.
Na ficha do Ministerio que analiza a situación da acacia negra en España (ver PDF), o mapa pon de manifesto o notable impacto en Galicia, en zonas de importante valor natural como o Parque Nacional das Illas Atlánticas.
A acacia negra
Crese que a especie chegou a Europa arredor de 1800, como planta ornamental e de produción forestal, e estímase que en España foi introducida a finais do século XIX. O primeiro testemuño en estado naturalizado é de 1948, nun especimen localizado en Vilagarcía de Arousa. Apúntase que nalgúns casos se sementou para fixar dunas e xunto ao eucalipto, para mellorar o rendemento madeireiro desta árbore a través da nitrificación do solo, aínda que tamén hai constancia do seu uso como cortalumes, ao reter a humidade e non arder con facilidade. Porén, os incendios favorecen a súa propagación, xa que se ve favorecida pola degradación da cuberta vexetal. En Galicia aparece en zonas de suaves pendentes e altitudes inferiores aos 500 metros, xa que pode verse afectada polo frío intenso no inverno. Pode acadar máis de 15 metros de altura.
O seu impacto prexudicial nos ecosistemas autóctonos débese, en boa parte, á liberación de compostos fenólicos no solo a través das follas que desprende, e que impiden a xerminación e crecemento doutras especies que intentan medrar na mesma área. Na actualidade, o seu crecemento está descontrolado en amplas superficies dos montes galegos.
Entre os métodos para o seu control, do mesmo xeito que a mimosa, están herbicidas como o triclopir, que en doses correctas pode frear a súa expansión sen danar outras especies de flora e fauna, e axentes biolóxicos como algúns insectos.