Únete á nosa canle de Whatsapp
Comeza a dar resultados o contrato de investigación e desenvolvemento entre o Consello Superior de Investigacións Científicas (CSIC), a través do grupo Ecobiomar do Instituto de Investigacións Mariñas ( IIM), e Armadora Pereira (Proxecto AQUOPUS) co fin de facer viable a cría das paralarvas de polbo (Octopus vulgaris) en catividade, imitando as condicións nas cales as paralarvas desenvólvense no seu medio.
“Desde hai máis de dúas décadas, o noso grupo avanzou no coñecemento das primeiras fases de desenvolvemento do polbo na natureza. Obtivemos por primeira vez larvas planctónicas en cantidades suficientes como para facer estudos de correlación entre as larvas de polbo e as condicións climáticas, abordando a súa ecoloxía desde unha perspectiva multidisciplinar.
Un dos puntos álxidos foi o esclarecemento da dieta do polbo na natureza, fito alcanzado no marco da tese doutoral de Álvaro Roura Labiaga”, explica Ángel F. González, investigador científico e xefe do citado grupo de investigación.
No marco destas investigacións xurdiu en 2017 o acordo de colaboración entre o IIM e Armadora Pereira co que se apostaba por trasladar o investigado na natureza a condicións de cultivo do polbo con obxecto de desenvolver unha alimentación e suplementos nutricionais en base á súa dieta natural e mellorar así a súa supervivencia en catividade.
“Iso pivotaba sobre a obtención dun proxecto viable desde unha perspectiva multidisciplinar e sustentable ecolóxica e economicamente, fornecendo ás larvas de polbo alimento que non dependa doutros recursos mariños explotados. Este proxecto, que expón hipóteses baseadas na ecoloxía das larvas de polbo en liberdade, demostrou que é posible alimentar a larvas de polbo sen larvas de crustáceos, administrando enriquecedores á artemia que simulan a composición nutricional das presas naturais”, destacan os membros do grupo de investigación.
“estas variacións na dieta, así como no medio físico, químico e biolóxico no que se desenvolven as larvas, están a dar bos resultados con supervivencias que superan ás obtidas con larvas de crustáceos a día 60 e con taxas de crecemento superiores ao publicado con artemia”, explican os investigadores.
A colaboración entre Armadora Pereira e Ecobiomar está en perspectiva de prorrogarse para acometer unha segunda fase co fin de obter xuvenís que sexan sustentables e rendibles economicamente para poder criar polbos “ecolóxicos” que alivien a presión pesqueira sobre o recurso.
As investigacións no medio mariño
En paralelo aos estudos sobre o cultivo do polbo en catividade, é dicir, baixo condicións controladas, o grupo Ecobiomar continúa coa investigación sobre o polbo no medio mariño. Na actualidade, faio a través do proxecto CALECO, financiado polo Ministerio de Ciencia, Innovación e Universidades.
A última publicación sobre o ciclo de vida e a ecoloxía das larvas de polbo común conta coa colaboración de investigadores australianos, no marco dun proxecto anterior (CAIBEX) financiado polo Ministerio de Educación e Ciencia.
“O ciclo de vida do polbo esconde aínda moitos segredos, especialmente no referente á súa etapa de vida planctónica. A especie ten un ciclo de vida complexo, que inclúe unha etapa de dispersión larvaria no plancto (etapa planctónica) que dura uns dous meses, seguida dunha etapa de asentamento no fondo onde se desenvolven ata ser adultos (etapa bentónica), completando o ciclo en menos de dous anos” explica Ángel F. González: “Ata a data, toda a investigación realizada con paralarvas de polbo en liberdade centrábase en paralarvas recentemente nacidas -máximo de 10 días de vida planctónica- cando só teñen tres ventosas en cada brazo e atópanse na zona costeira”.
“Neste contexto, xorde a seguinte pregunta: se permanecen no plancto ata ter unhas 22-23 ventosas, momento no que pasan a ser xuvenís polo fondo… onde están as paralarvas de polbo de máis de tres ventosas e que mecanismos empregan para desprazarse?”, engade Alvaro Roura, investigador no grupo Ecobiomar.
Desvelouse que as paralarvas de polbo son o único exemplo de cefalópodo costeiro que desenvolven a súa etapa planctónica no océano, a diferenza de luras, potas ou sepiolas, que completan esta etapa sobre a plataforma continental (máxima profundidade 200 metros).
En total, atopáronse 74 paralarvas de polbo ata 200 quilómetros mar dentro, 58 delas con entre 4 e 15 ventosas, capturadas entre os 5 e os 500 metros de profundidade en océano aberto, sobre fondos que oscilaron entre os 787 e os 3100 metros de profundidade.
Outra incógnita que se resolve neste artigo é como son capaces esas paralarvas de viaxar máis de 200 quilómetros mar adentro sendo exemplares de só 3 milímetros.
Para dar resposta a esa cuestión os científicos do CSIC monitoraron e muestrearon as masas de auga fría que son transportadas polo vento durante o verán, coñecido como afloramiento costeiro, no Noroeste da península ibérica (campaña oceanográfica CAIBEX-I) e en Marrocos (campaña CAIBEX-III).
“Observouse que as larvas de polbo benefícianse destas “autoestradas” de auga fría superficial que flúe cara a mar aberto – os filamentos – para desprazarse desde a costa sen consumir enerxía.
Pola contra, as outras dez especies costeiras “escapan” das devanditas autoestradas cambiando a súa posición vertical na columna de auga e evitando así ser transportadas a mar aberto”, explica Álvaro Roura.
Os resultados deste estudo acaban de ser publicados na revista Progress in Oceanography
E paralelamente a este grupo do CSIC, outro grupo do Instituto Español de Oceanografía (IEO) de Vigo, suscribiron recentemente un acordo con Pescanova para concluir a cría de polbo en catividade. Aquí podes ler a nova:
O polbo de piscifactoría pode chegar aos mercados en catro anos
