Un estudo da Universidade de Cambridge (Reino Unido) revela importantes achados sobre a xenética da obesidade en cans e a súa relación coa enfermidade humana. A investigación, publicada na revista Science, céntrase en labradores retriever británicos e identifica múltiples xenes asociados coa patoloxía canina que tamén están vinculados á que se dá en humanos.
Segundo o estudo, o xene DENND1B é o máis fortemente asociado coa obesidade nos labradores. Os investigadores descubriron que este, tamén presente en humanos, está relacionado coa patoloxía en persoas. Ademais, afecta directamente unha vía cerebral, responsable de regular o equilibrio enerxético no corpo, coñecida como a vía da leptina melanocortina.
Alyce McClellan, autora principal do traballo, explica que, aínda que estes xenes non son obxectivos inmediatos para medicamentos para perder peso debido á súa participación noutros procesos biolóxicos clave, os resultados salientan a importancia das vías cerebrais fundamentais no control do apetito e o peso corporal.
Pedir comida aos donos
Os investigadores tamén observaron que os cans con alto risco xenético de obesidade mostran maior interese na comida. Natalie Wallis, outra autora principal, sinala que mediron canto molestaban os cans aos seus donos por comida e se eran puntillosos coa alimentación.
Así, os cans con alto risco xenético de obesidade mostraron signos de ter maior apetito, similar ao observado en persoas co mesmo alto risco da enfermidade. De feito, os donos que controlaban estritamente a dieta e o exercicio dos seus cans lograban previr esta condición mesmo naqueles con gran perigo, aínda que requiría moita máis atención e esforzo.
De maneira similar, as persoas con alto risco xenético de desenvolver obesidade non necesariamente se volverán obesas se seguen unha dieta estrita e un réxime de exercicios, pero son máis propensas a gañar peso.
Distribuír a ración diaria de comida
Eleanor Raffan, líder do estudo, salienta que os resultados demostran que os donos de cans delgados non son “moralmente superiores”, do mesmo xeito que as persoas delgadas. Se se ten un alto risco xenético de obesidade, un é propenso a comer en exceso e gañar peso cando hai moita comida dispoñible, a menos que se faga un gran esforzo para evitalo, puntualiza.
Para diminuír a obesidade nestes cans, os investigadores suxiren distribuír as racións diarias de comida, utilizando comedeiros de crebacabezas ou elixindo unha composición de nutrientes máis satisfactoria para as súas mascotas.
Referencia: Canine genome-wide association study identifies DENND1B as an obesity gene in dogs and humans (Publicado en Science)
O estudo realizado pola Universidade de Cambridge ofrece unha perspectiva fascinante sobre a xenética da obesidade, revelando a relación que existe entre os xenes de cans e os de seres humanos. Centrándose nos labradores retriever británicos, os investigadores identificaron o xene DENND1B como un dos principais responsables da obesidade canina, descubrindo que tamén está presente nos humanos e se vincula directamente á mesma patoloxía. Este achado é de gran relevancia, xa que o xene en cuestión interfire na vía da leptina melanocortina, unha ruta cerebral crucial para o control do equilibrio enerxético no organismo. A través deste estudo, demóstrase como a xenética dos animais pode proporcionar información valiosa para mellorar a comprensión das enfermidades humanas, permitindo que se poidan desenvolver tratamentos máis específicos e personalizados para a obesidade, tanto nos cans como nas persoas. Sen dúbida, este traballo abre un camiño de colaboración entre a medicina veterinaria e a humana na loita contra unha das enfermidades máis prevalentes no mundo actual.
Este estudo da Universidade de Cambridge supón un avance significativo na comprensión da xenética da obesidade tanto en cans como en seres humanos. A investigación sobre os labradores retriever británicos destaca a importancia do xene DENND1B, o cal non só está presente nos animais, senón tamén nos seres humanos, o que abre a porta a novas posibilidades para investigar tratamentos comúns entre especies. A súa influencia sobre a vía da leptina melanocortina, unha ruta cerebral clave para regular o balance enerxético, resalta a complexidade e a interconexión entre a xenética canina e humana. Este achado non só ofrece unha perspectiva máis ampla sobre as causas da obesidade, senón tamén unha vía prometedora para a mellora das terapias na loita contra esta enfermidade nas dúas especies. A través destes avances, a investigación podería reducir as brechas entre a bioloxía animal e humana, facilitando tratamentos máis eficazes e dirixidos de forma máis precisa.
Para prever a obesidade nos cans hai que distribuír as racións de comidas diarias como din esta noticia, pero tamén unha solución é que se movan, para así poder darlles algún privilexio na comida de vez en cando sen poñer a resgo absoluto a súa saúde. Ao igual que as persoas. Por moito que comas sá se non te moves non vas lograr nada xa que tes que queimar as calorías que metes no teu corpo. Se tes ese ADN que te fai ter resgo en obesidade non só basta con intentar poñer fin a isto coa comida, porque o ser humano e o canino ten dereito na súa vida a comer o que lle pete pero logo isto como todo trae consecuencias, e por isto digo que a parte de ter que comer saudable pois ter que ter un movemento frecuente.
Nunca he visto un perro con demasiada obesidad ni sobrepeso, pero me parece importante este estudio realizado para saber mejor acerca de los perros.