Únete á nosa canle de Whatsapp
Investigadores do Centro Nacional de Microbioloxía do Instituto de Saúde Carlos III (ISCIII) publicaron dúas metanálises nas que analizan as posibilidades da proba do antíxeno VHCAgc, unha alternativa máis sinxela, rápida e barata para a detección e diagnóstico do virus da hepatite C. Os resultados destes estudos, que están liderados por Daniel Sepúlveda e Salvador Resino, publícanse nas revistas Journal of Clinical Microbiology e Alimentary Pharmacology and therapeutics.
O virus da hepatite C (VHC) causa infección crónica en aproximadamente o 70% das persoas infectadas, o que pode desembocar en problemas graves como cirrose e carcinoma hepático, un tipo de cancro. A Organización Mundial da Saúde (OMS) estima que 58 millóns de persoas teñen hepatite C crónica a nivel mundial. A chegada nos últimos anos dos fármacos denominados novos antivirais de acción directa permitiu que a taxa de curación alcance ata o 95% de casos, pero o problema é que moitas infeccións quedan sen tratamento porque non se diagnostican, xa que a hepatite C pode ser asintomática durante varios anos tras a infección inicial. Por iso, calcúlase que máis do 80% das persoas infectadas co VHC non saben que o están, polo que non poden ser tratadas e seguen transmitindo o virus.
A OMS púxose como obxectivo que para 2030 sexan diagnosticadas o 90% das persoas infectadas, e que polo menos o 80% destas reciban tratamento. Trátase dun reto que non é sinxelo de cumprir, xa que as probas diagnósticas que se aplican actualmente requiren dun equipamento sofisticado e de persoal adestrado. O diagnóstico estándar da hepatite C baséase nunha primeira proba de detección de anticorpos fronte ao virus que, se resulta positiva, require dunha confirmación de que a infección segue activa mediante unha segunda proba, que detecta material xenético (ARN viral) do VHC.
Esta metodoloxía diagnóstica necesita de tempo, profesionais formados para levala a cabo e laboratorios ben equipados, ademais de ser cara, que deriva nun rendemento limitado cando trata de aplicarse a nivel poboacional e a grupos de risco que non teñen bo acceso ao sistema sanitario. Estas limitacións na detección e diagnóstico do virus da hepatite C poderían solucionarse grazas á utilización doutro método, a análise do denominado antíxeno ‘core’ (VHCAgc), unha alternativa máis barata, simple e rápida para detectar a infección activa por VHC. O obxectivo das dúas metanálises levadas a cabo polo equipo do ISCIII era confirmar a eficacia desta proba e concretar as súas posibilidades.
Resultados
A primeira metanálise, publicada na revista Alimentary Pharmacology and therapeutics, conclúe que o ensaio de detección do antíxeno ‘core’ (VHCAgc) pode ser unha ferramenta útil para realizar seguimento do VHC ao final do tratamento. Ademais, os resultados sinalan que esta proba permite analizar de forma efectiva a resposta viral sostida (RVS), un parámetro que se dá cando a carga viral é indetectable, o que se asocia cunha falta de capacidade de replicación do virus e a eliminación da infección. Desta maneira, a metanálise confirma a validez e a utilidade desta proba como alternativa diagnóstica. A segunda metanálise, publicada na revista Journal of Clinical Microbiology, chega a conclusións similares, poñendo o foco en persoas consideradas con alto risco de infección, como traballadores sexuais, homes que manteñen sexo con homes e poboación recluída.
Os resultados sinalan por primeira vez que o ensaio do antíxeno ‘core’ (VHCAgc) pode diagnosticar de maneira eficaz a infección activa por VHC en persoas con VIH, que teñen maior risco de coinfección por ambos os virus. En todo caso, a eficacia diagnóstica desta proba é menor en contornas de baixa prevalencia da infección, e nestes casos podería necesitar dunha confirmación cos métodos diagnósticos clásicos, polo que o seu uso estaría máis indicado en contornas de alta prevalencia da infección. En todo caso, dada a eficacia clínica para excluír unha infección activa por VHC, a proba VHCAgc pode ser útil no desenvolvemento de programas de detección do virus en poboacións de alto risco con difícil acceso ao sistema sanitario.
