Únete á nosa canle de Whatsapp
Un equipo de investigación no que participa a Estación Biolóxica de Doñana (EBD-CSIC) do Consello Superior de Investigacións Científicas (CSIC) descubriu que o proceso que seguen os telómeros —marcadores de envellecemento que tenden a acurtarse coa idade e o estrés— prodúcese de forma desigual en diferentes partes do corpo. Os resultados, que se publican na revista Proceedings of the Royal Society B, suxiren que non todos os organismos envellecen á mesma velocidade.
Para chegar a este descubrimento, realizouse un experimento durante sete meses con individuos dunha especie de sapo (Xenopus laevis) que sofre metamorfose e mediuse a lonxitude en cinco tecidos diferentes (músculo da cola, corazón, fígado, intestino e músculo das patas) durante a súa fase larvaria, metamorfose, e despois da metamorfose, ata chegar á fase adulta.
O estudo suxire que as transformacións que sofren os tecidos ao longo da vida implican diferentes dinámicas de envellecemento
“Este achado é moi relevante porque suxire que as transformacións que sofren os tecidos ao longo da vida implican diferentes dinámicas de envellecemento. Por exemplo, no caso do intestino, despois da metamorfose observamos telómeros máis longos que antes da metamorfose. Na especie estudada, o intestino sofre transformacións incribles durante a metamorfose (de vexetariano a carnívoro) e os cambios observados na lonxitude dos telómeros parecen estar mediados pola existencia de gran cantidade de células nai no intestino despois da metamorfose”, afirma Pablo Burraco, investigador do EBD-CSIC e autor principal do estudo.
“Outros tecidos, como o corazón, sofren poucos cambios unha vez formados en fases iniciais, o que podería explicar a ausencia de cambios na lonxitude dos seus telómeros ao longo da vida, sumado aos posibles mecanismos que protexen o seu envellecemento”, engade o científico.
O envellecemento dos organismos débese á perda de funcionalidade dalgúns dos órganos do corpo. Este proceso implica desde enfermidades cardiovasculares ata desequilibrios nutricionais ou o desenvolvemento de cancros. Por iso, sinala o investigador, “comprender a dinámica dos marcadores vinculados ao envellecemento é unha información valiosa para futuros estudos nesta dirección”.
O futuro da investigación
“Os próximos pasos a seguir incluirían manipular a lonxitude dos telómeros en diferentes tecidos e ver se iso implica cambios na función de diferentes partes do corpo. Así mesmo, temos que estudar os mecanismos que explican os cambios observados na lonxitude dos telómeros, con especial interese no posible papel das células nai”, explica Burraco.
Na investigación participou a Universidade de Glasgow (School of Biodiversity, One Health and Veterinary Medicine), onde o científico desenvolveu o seu traballo como beneficiario dun contrato Marie Curie Fellowship (proxecto METAGE) da Comisión Europea.
