Utilizamos a palabra amor nunha variedade de contextos: desde a adoración sexual, ao afecto paternal ou á natureza. Agora, imaxes de resonancia magnética funcional do cerebro poden lanzar luz sobre por que usamos a mesma palabra para unha colección tan diversa de experiencias humanas.
Unha nova investigación, liderada pola Universidade de Aalto (Finlandia) e publicada na revista Cerebral Cortex, estudou o amor pola parella, os amigos, os descoñecidos, os animais domésticos e a natureza. Os científicos mediron a actividade cerebral mentres os suxeitos meditaban sobre breves historias relacionadas con seis tipos distintos de relación.
“Agora temos unha imaxe máis completa da actividade cerebral asociada aos distintos tipos de amor que as investigacións anteriores”, afirma Pärttyli Rinne, filósofo e investigador que coordinou o estudo.
Entre estraños e coñecidos
“O patrón de activación do amor xérase nos ganglios basalis, a liña media da fronte, o precuneus e a unión temporoparietal aos lados da caluga”, engade Rinne. O afecto polos fillos xerou a actividade cerebral máis intensa, seguido de preto polas relacións románticas.
“Nos pais e nais producíase unha activación profunda do sistema de recompensa do cerebro na zona do corpo estriado mentres se imaxinaban o amor filial, e isto non se observaba en ningún outro tipo”, afirma Rinne.
Segundo o estudo, a actividade cerebral vese influída non só pola proximidade do obxecto do amor, senón tamén por se se trata dun ser humano, outra especie ou a natureza.
Así, o amor compasivo cara a estraños era menos gratificante e provocaba menos activación cerebral que o afecto en relacións próximas. Mentres tanto, o afecto á natureza activaba o sistema de recompensa e as áreas visuais do cerebro, pero non as áreas sociais cerebrais.
O amor polos animais
A maior sorpresa para os investigadores foi que as áreas cerebrais asociadas ao amor entre persoas acabaron sendo moi similares, e as diferenzas radicaban principalmente na intensidade da activación.
Todos os tipos de amor interpersoal activaban áreas do cerebro asociadas á cognición social, a diferenza do sentimento polas mascotas ou a natureza, cunha excepción.
“Ao analizar o amor polas mascotas e a actividade cerebral asociada a el, as áreas cerebrais asociadas á sociabilidade revelan estatisticamente se a persoa compartía a súa vida cun animal. Nelas, estas áreas actívanse máis que cando non vivían con eles”, apunta Rinne.
Estudos previos
Non é a primeira vez que Rinne e o seu equipo tentan ‘atopar’ o amor. O seu grupo de investigación realizou varios traballos para profundar no coñecemento científico das emocións humanas.
Hai un ano, publicou un estudo no que cartografaban as experiencias corporais do amor. Tamén se vinculaban as experiencias físicas máis intensas deste sentimento coas relacións interpersoais estreitas.
A comprensión dos mecanismos neuronais do amor non só pode orientar os debates filosóficos sobre a natureza do mesmo, a conciencia e a conexión humana, senón que os investigadores esperan que o seu traballo mellore as intervencións de saúde mental en enfermidades como os trastornos do apego, a depresión ou os problemas de parella.
Referencia: Six types of loves differentially recruit reward and social cognition brain areas (Publicado en Cerebral Cortex)
