Máis dunha decena de aneis, algúns deles febles e poeirentos, brillan arredor dun abraiante planeta azul turquesa. Esta é a fotografía histórica que deixa o James Webb de Urano. O telescopio máis potente da historia —impulsado pola NASA xunto á Axencia Espacial Europea (ESA) e a Axencia Espacial Canadense— captura unha imaxe que só fóra posible outras dúas veces: cando a sonda Voyager 2 sobrevoou o planeta en 1986, e cando o Observatorio Keck o inmortalizou con óptica adaptativa avanzada. Estas instantáneas súmanse ás que xa nos deixara das auroras de Xúpiter e dos aneis de Neptuno o ano pasado.
Urano ten 13 aneis coñecidos e 11 deles poden verse nas fotografías do Webb. Algúns deles son tan brillantes que, cando están xuntos, parecen fundirse nun anel máis grande. Nove clasifícanse como os principais do planeta, e dous son os aneis poeirentos que non foron descubertos ata o sobrevoo de 1986 pola Voyager 2, informan desde a NASA. Os científicos esperan que as futuras imaxes de Webb Urano revelen os dous aros exteriores febles que foron descubertos co Hubble durante a travesía de 2007.
O telescopio tamén capturou seis das 27 lúas coñecidas de Urano. A maioría delas son demasiado pequenas e débiles para verse nesta exposición curta. Todas as que se poden ver na imaxe comparten o seu plano orbital co plano ecuatorial de Urano, ao igual que as lúas interiores máis pequenas.
O sétimo planeta desde o Sol, Urano, é un dos casos estraños na rotación dos planetas. O seu xiro de lado, de 90 grados sobre o plano da súa órbita, provoca estacións extremas. Mentres un dos seus polos experimenta moitos anos de luz solar constante seguidos, o outro vive un outono e invernos igual de longos, con anos de escuridade completa; e viceversa. Se a Terra precisa 365 días para dar unha volta ao Sol, Urano tarda 84 anos en orbitar ao redor deste astro. Actualmente, é a finais da primavera para o polo norte, que é visible aquí. Porén, o verán non chegará ata 2028. Cando a Voyager 2 visitou Urano, era verán no polo sur, que está fóra da vista e enfrontado á escuridade do espazo.
O particular azul que luce Urano nas imaxes de Webb débese as características do aparello empregado: unha NIRCam. Cando o Voyager 2 viaxou ata o planeta turquesa, capturou “unha bola verde-azul case sen características en lonxitudes de onda visibles”, describen desde a NASA. Coas lonxitudes de onda infravermellas e a sensibilidade extra do Webb o detalle de Urano é maior, mostrando o dinámica que caracteriza á atmosfera de Urano.
