Tras varios aprazamentos por cuestións técnicas e meteorolóxicas, a misión Artemis I logrou despegar este mércores ás 07:47 horas (hora peninsular española), dende o Centro Espacial Kennedy da NASA en Florida (EE.UU.). Retrasmitido pola NASA en español, o foguete Sistema de Lanzamiento Espacial (SLS) posicionou á nave Orion rumbo ao seu destino: a Lúa.
Misión Artemis I
Inicialmente, o lanzamento estaba previsto para o 29 de agosto, pero a causa de problemas coa refrixeración dun motor do foguete SLS, unha fuga de hidrxeno e a chegada dos furacáns Ian e Nicole, o acontecemento tivo que posporse ata este mércores.
Artemis I caracterízase por ser un voo de proba sen tripulación, o primeiro dun conxunto de misións cada vez máis complexas para alistarar a presenza humana permanente na Lúa. Neste sentido, o obxectivo principal é conseguir que, nos vindeiros anos, por vez primeira, chegue unha muller e unha persoa racializada ao noso satélite, así como tamén poder levar a cabo futuros viaxes a Marte.
A principal finalidade do seu lanzamento é comprobar todos os sistemas de Orión nun entorno de voo espacial, á par que garantizar un regreso seguro á Terra antes de dar comezo ao primeiro programa espacial, xa con astronautas, na segunda fase: a misión Artemis II.
“Imos facer unha misión completa: despegar co foguete, chegar ata a órbita da Lúa coa nave Orion e probar todos os sistemas: deode o de propulsión e os sistemas eléctricos ata caracterizar as capacidades a nave”, manifestou o enxeñeiro Carlos García Galán, membro do Centro de Investigación Glenn da NASA, participante no proxecto.
A duración da viaxe espacial de proba será duns 26 días (25 días, 11 horas e 36 minutos exactamente) e a cápsula, tras percorrer 2,1 millóns de kilómetros, está previsto que finalice a expedición no Pacífico o 11 de decembro de 2022. Deste modo, permanecerá no espazo máis tempo que calquer outra nave para tripulantes sen estar coplada a unha estación espacial.
Foguete SLS
Outro dos récords de Orion é o seu sistema de lanzamento, xa que o foguete SLS da NASA é o máis potente do mundo, capaz de enviar máis de 27 toneladas métricas á Lúa.
Poucos minutos despois do lanzamento, foron separándose, de forma continuada, os dous grandes propulsores, os catro motores RS-25, a etapa central, os paneis protectores do módulo de serzo e o sistema para abortar o lanzamento, deixando a Orión unido á etapa de propulsión crioxénica intermedia (ICPS) que o impulsa cara a órbita lunar.
Esta manobra, denominada como inxección translunar, apunta con precisión a un punto sobre o noso satélite que guía a Orión o suficientemente cerca como para ser capturado pola gravidade da Lúa.
Módulo de servizo europeo
Contémplase que, en torno a dúas horas despois do lanzamento, Orión separarase do ICPS, que desplegará, acto seguido, dez pequenos satélites. Estes CubeSats empregaranse para estudar a Lúa, realizar experimentos, observaciós científicas e algúns como demostradores tecnolóxicos.
No traxecto dende a órbita terrestre ata a lunar, Orion impúlsase cun módulo de servizo proporcionado pola Axencia Espacial Europea (ESA) e construido por Airbus, que axuda a emendar a dirección, propulsa a nave e subministra enerxía.
Ademais, a estrutura dispón de catro paneis solares “que é o que permite estar no espazo meses en lugar de días, e iso é unha das misións máis importantes de Orion: poder manter a presenza aí permanente”, sinala o enxeñeiro español.
Orión voará a uns 97 kilómetros porriba da superficie da Lúa, no seu acercamento máis próximo, e logo empregará a forza gravitacional do noso satélite para impulsarse a unha órbita retrógrada distante ao seu arredor, polo que viaxará arredor duns 64.000 kilómetros máis alá da Lúa.
A distancia é 48.000 kilómetros máis afastada que a anterior marca instaurada durante o Apolo 13 e a maior distancia no espazo que voou calquera nave fabricada para seres humanos, sen acoplarse a unha estación espacial. Á súa vez, do planeta Terra chegará a estar a 450.000 kilómetros.
Durante as semanas que durará a viaxe, os enxeñeiros evaluarán todos os sistemas da nave, que leva tres maniquíes para estudar a radiación, xunto con outros parámetros que experimentarán os astronautas.
A nave recibirá outra axuda gravitatoria da Lúa durante un segundo sobrevoo próximo para, coa axuda tamén dos motores, acelerar e volver ao seu fogar.
Fin da misión
A misión finalizará cunha proba da capacidade de Orión para regresar de forma segura á Terra, onde chegará máis rápido e máis quente que ningunha outra nave para seres humanos coñecida antes. Entrará a uns 40.000 km/h na atmósfera terrestre, que reducirá a súa velocidade a uns 480 km/h, aínda que isto xerará temperaturas de aproximadamente 2.800 graos Celsius e porá a proba o seu escudo térmico.
Posteriormente, a nave despregará un sistema de paracaídas. Dos de freado que se abren primeiro, a 7.600 metros de altura, e que nun minuto reducen a velocidade a uns 160 km/h. Outros tres paracaídas que ralentizarán o descenso a menos de 32 km/h. Así, Orion aterrizará de forma precisa no océano Pacifico, á vista dun barco da Mariña de EE.UU.
Así, fronte as costas de San Diego (California), o Equipo de Aterrizaxe e Recuperación da NASA encargarase de recuperar a cápsula de forma segura tralo amerizaxe, en colaboración con buzos da Armada e meteorólogos das Forzas Aéreas.
En combinación con outros elementos recuperados da nave, Orion levarase a unha base naval costeira para o seu traslado ao centro Kennedy. Neste contexto, alí emprenderase unha profunda análise ds seus datos.
Misión futura
Os obxectivos principais da proba de Artemis I son constatar a eficacia do escudo térmico de Orión durante a reentrada na Terra tralo retorno lunar, comprobar o óptimo funcionamiento dos sistemas e operacións durante todas as fases da misión, e recuperar a nave despois do amerizaxe de forma segura.
Acto seguido, e se todo avanza de maneira axeitada, de forma similar a este primeiro lanzamento, preeverase para 2024 a misión Artemis II, que contará xa con tripulación humana.
O programa Artemis da NASA, en colaboración con socios comerciais e internacionais, contempla outras misións posteriores, como a III na que está previsto que pise a Lúa unha muller por primeira vez, así como tamén a construción dunha estación espacial lunar chamada Gateway.
No futuro espérase que este novo complexo orbital, que se moverá arredor do noso satélite, facilite e asegure o posible retorno da humanidade á superficie lunar, á espera de que tamén marque un punto de partida para a exploración do espazo profundo, comezando por Marte.
Podes consultar aquí o artigo orixinal da axencia SINC.