Únete á nosa canle de Whatsapp
Os estudantes universitarios teñen moita liberdade, pero pouca organización. Isto pode ser contraproducente para os procrastinadores habituais, é dicir, para os que adoitan aprazar tarefas ata niveis potencialmente prexudiciais para a súa educación. Os estudos demostraron que o fan, polo menos, a metade dos estudantes universitarios.
Pero obter malos resultados académicos non é a única consecuencia negativa de deixar as tarefas para máis tarde. Algunhas investigacións suxiren unha relación directa entre a procrastinación e a mala saúde. Concretamente asóciase con niveis máis altos de estrés, estilos de vida menos saudables e atrasos á hora de acudir ao médico por problemas de saúde.
O que non queda claro é a relación causa e efecto. Provoca a procrastinación unha mala saúde física e mental porque as persoas, por exemplo, pospoñen o inicio dunha nova rutina de exercicio ou a visita ao médico por un problema de saúde? Ou é ao revés, que a mala saúde física leva á xente a procrastinar porque non ten enerxía para facer agora a tarefa?
Para tentar resolver este enigma, realizamos un estudo lonxitudinal, é dicir, unha investigación que seguía as persoas durante un período de tempo, tomando medidas en varios momentos do estudo. Recrutamos a 3.525 estudantes de oito universidades de Estocolmo (Suecia) e arredores e pedímoslles que enchesen cuestionarios cada tres meses durante un ano completo.
Procrastinación e problemas de saúde
O noso estudo tiña como obxectivo investigar se os estudantes que procrastinan teñen un maior risco de padecer unha mala saúde mental e física. Dos 3.525 estudantes que recrutamos, 2.587 responderon o cuestionario de seguimento nove meses despois, no que se mediron varios resultados de saúde.
Para entender como se relaciona a procrastinación coa evolución da saúde, comparouse aos estudantes con maior tendencia a procrastinar ao comezo do estudo cos estudantes con menor tendencia. Os resultados mostraron que os niveis máis altos de procrastinación asociábanse con síntomas algo máis elevados de depresión, ansiedade e estrés nove meses despois.
A procrastinación pode favorecer os problemas de saúde mental
Os estudantes con maiores niveis de procrastinación tamén eran máis propensos a sufrir dores incapacitantes nos ombreiros ou os brazos (ou en ambos), peor calidade do sono, máis soidade e máis dificultades económicas. Estas asociacións mantíñanse mesmo o ter en conta outros factores como a idade, o sexo, o nivel educativo dos pais e os diagnósticos físicos e psiquiátricos previos.
Aínda que ningún estado de saúde concreto se asociou fortemente coa procrastinación, os resultados suxiren que esta pode favorecer os problemas de saúde mental, a dor incapacitante e un estilo de vida pouco saudable.
Como xa se mencionou, en estudos anteriores só se avaliou aos participantes nun momento dado, polo que era difícil saber cal das dúas condicións se produciu primeiro: a procrastinación ou a mala saúde. Ao pedir aos estudantes que respondesen a cuestionarios en varios momentos, podiamos estar seguros de que os altos niveis de procrastinación estaban presentes antes de medir a súa saúde.
Pero aínda é posible que outros factores non tidos en conta na nosa análise expliquen a relación entre a procrastinación e os posteriores problemas de saúde. Os nosos resultados non son unha proba definitiva de causa e efecto, pero suxíreno con máis forza que os anteriores.
Pódese tratar
Hai boas noticias para os procrastinadores habituais. Os ensaios clínicos demostraron que a terapia cognitivo-condutual é eficaz para reducir a procrastinación.
Este tipo de tratamento axuda a persoa para superar a procrastinación dividindo os obxectivos a longo prazo en obxectivos a curto prazo, xestionando as distraccións (como apagar os teléfonos móbiles) e mantendo o foco nunha tarefa a pesar de experimentar emocións negativas.
Isto require certo esforzo, polo que non é algo que unha persoa poida facer mentres tenta cumprir un prazo concreto. Pero mesmo os pequenos cambios poden ter un gran efecto.
Pode tentalo vostede mesmo: por que non empeza hoxe mesmo deixando o teléfono móbil noutra habitación cando necesite concentrarse nunha tarefa?
*Eva Skillgate é profesora asociada de Epidemioloxía no Karolinska Intitutet. Alexander Rozental é investigador adxunto no Karolinska Intitutet. Fred Johansson é candidato PhD de Saúde Mental na Universidade Sophiahemmet.
Cláusula de divulgación: As persoas asinantes non son asalariadas, nin consultoras, nin posúen accións, nin reciben financiamento de ningunha compañía ou organización que poida obter beneficio deste artigo, e declararon carecer de vínculos relevantes máis alá do cargo académico citado anteriormente.
*Este artigo foi escrito orixinalmente en inglés.
