Únete á nosa canle de Whatsapp
Persoal investigador do Centro Oceanográfico de Vigo do Instituto Español de Oceanografía (IEO, CSIC) estudou a biodiversidade das costas españolas a partir dos achados que os cidadáns compartiron na rede social X, antes coñecida como Twitter.
O coñecemento da biodiversidade mariña é vital para desenvolver políticas de conservación adecuadas. Na actual era da información, os datos compartidos polos cidadáns nas redes sociais son unha alternativa rendible para complementar os programas de seguimento da biodiversidade mariña en curso, así como para comprender as interaccións humanas co medio natural desde unha perspectiva actual.
Esta información pode obterse de forma transparente para o cidadán (enfoque de ciencia cidadá pasiva) tras compartir contidos relevantes como poden ser avistamentos de especies invasoras, varamentos de cetáceos, enredos de tartarugas mariñas, episodios de chegada masiva de medusas ou interaccións entre organismos, entre outros.
O recente estudo do IEO publicado na revista Ecological Informatics, analizou o contido publicado na rede social X desde o seu lanzamento en 2007 ata 2022, centrándose naquelas mensaxes que aparentemente informaban dun achado na costa.
Para evitar un rumbo inicial, “o algoritmo desenvolvido centrouse en mensaxes xenéricas nos que os usuarios preguntaban se alguén sabía que era aquilo que atoparan, así como mensaxes afirmando que efectivamente atoparan algo interesante”, sinala Pablo Otero, primeiro autor do estudo e investigador do grupo de oceanografía e lixos mariñas do Centro Oceanográfico de Vigo.
Tras recuperar unhas 11.000 mensaxes con información potencial, finalmente o persoal investigador identificou aqueles achados relativos á biodiversidade costeira. A maioría das observacións (21%) correspondían a animais xelatinosos, sendo tamén frecuentes as observacións de peixes (11%) e mamíferos mariños (11%). Con estes resultados, os investigadores puideron debuxar o primeiro mapa de biodiversidade costeira baseado nesta metodoloxía.
Tal e como recollen as conclusións do estudo, esta técnica móstrase como unha ferramenta de baixo custo complementaria aos programas de monitorización existentes, permitindo estudar tanto a ocorrencia como a variabilidade temporal de especies non autóctonas e sensibles. Establece ademais a base dun futuro sistema de alerta en caso de chegadas masivas á costa de medusas ou varamentos de cetáceos, entre outros.
