Venres 29 Marzo 2024

Demostran como os osos pardos deixan marcas nas árbores para comunicarse

Unha investigación realizada na Cordilleira Cantábrica expón que o marcado visual podería representar un método de comunicación pouco estudado ata agora

Xusto despois da fin do confinamento por mor da Covid-19, en maio de 2020, un equipo de investigadores saíu aos montes da Cordilleira Cantábrica cun obxectivo: manipular as marcas que os osos pardos (Ursus arctos) deixan nas árbores, e comprobar como reaccionaban ante elas. Este traballo acaba de ofrecer os seus froitos nun artigo que publica a revista Scientific Reports: preséntanse as evidencias experimentais sobre o terreo de que os osos pardos utilizan marcas na codia das árbores para transmitir información sobre a súa localización, tamaño e estado reprodutivo.

O estudo centrouse na época de celo da especie, entre maio e setembro. Para constatar a súa hipótese, os científicos manipularon as marcas que deixaban os úrsidos nas árbores, tapándoas con tiras de cortiza. “Observamos que durante a tempada de celo retiraban as tiras de cortiza. Este feito suxire que o feito de descortizar supón unha canle de comunicación visual utilizado para a comunicación intraespecífica”, comenta Vincenzo Penteriani, investigador do CSIC no Instituto de Ciencia e Tecnoloxía do Carbono (INCAR-CSIC) e na Unidade Mixta de Investigación en Biodiversidade (UMIB-CSIC).Penteriani, primeiro autor do traballo.

Publicidade

Un oso pardo retira a codia coa que os científicos taparon as marcas que deixara nunha árbore. Foto: CSIC.
Un oso pardo retira a codia coa que os científicos taparon as marcas que deixara nunha árbore. Foto: CSIC.

As cámaras instaladas gravaron como os osos descubriron a manipulación e tamén que o lapso de tempo máis curto entre a manipulación e a visita dun oso por primeira vez foi de sete días. “Por tanto, as manipulacións sempre desencadearon unha resposta rápida cando os machos adultos, probablemente os mesmos que marcaron os troncos, regresaron e revisaron as árbores marcadas”, apunta o científico.

Ata o de agora, as marcas que facían os osos nas árbores desconcertaban aos investigadores. “Detrás das dentadas e rabuñaduras sobre as árbores -apunta Penteriani- había moitas teorías, a maioría relacionadas coa deposición glandular de cheiro”. Este artigo achega, por tanto, unha nova visión sobre o fenómeno: “Presentamos, por primeira vez, ata onde sabemos, as evidencias que respaldan o uso desta canle de comunicación”, expoñen os autores no texto.

“A comprensión das formas de comunicación animal está, a miúdo, condicionada por ideas arraigadas na literatura científica. A maioría das investigacións sobre mamíferos centráronse case exclusivamente na sinalización química (excrementos, ouriños e secreciones de glándulas corporais) e acústica, pero a visual puido pasarse por alto”, explica Penteriani.

“Especies solitarias, como os osos, con interaccións directas pouco frecuentes entre si, poden beneficiarse deste tipo de marcas visuais para dar a coñecer a outros a súa localización, tamaño e estado reprodutivo. Son máis duradeiras porque a probabilidade de que factores ambientais, como a choiva, afecten á súa detectabilidad é menor e funcionan de forma remota, mesmo cando o individuo que deixa o sinal atópase lonxe”, sinala o científico do CSIC.

No estudo participaron tamén outros expertos e expertas do Grupo de Investigación do Oso Cantábrico da Unidade Mixta de Investigación en Biodiversidade, da que forman parte o CISC, a Universidade de Oviedo e o Principado de Asturias, así como persoal da Gardería do Principado de Asturias (Patrulla Oso) e do Fondo para a Protección dos Animais Salvaxes (FAPAS).


Referencia: Visual marking in mammals first proved by manipulations of brown bear tree debarking (Publicado en Scientific Reports).

DEIXAR UNHA RESPOSTA

Please enter your comment!
Please enter your name here

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

Relacionadas

Que fai a supercomputación galega nun xacemento exipcio de hai 3.500 anos?

O CESGA almacena nun repositorio seguro a información das campañas de escavación que se desenvolven na antiga cidade de Tebas

Un equipo do CSIC logra controlar unha doenza causante da extinción dos anfibios

Os investigadores aplicaron un funxicida agrario sen observar trazas do produto nin efectos significativos na química e bioloxía da auga

Zendal lanza a primeira vacina de tecnoloxía ADN contra a leishmaniose canina

‘Neoleish’ reduce a presenza do parasito en máis dun 90% e mellora os signos clínicos da doenza

Un composto natural reduce o impacto da seca e mellora a produtividade do tomate

Un equipo do CSIC e da UPV descobre como actúa o butanoato de hexenilo, un aroma que emiten estas plantas para resistir ás bacterias