Únete á nosa canle de Whatsapp
A través da análise xeoquímica de sedimentos mariños e microfósiles de carbonato nas profundidades do Océano Atlántico, un equipo de científicos descubriu un cambio na circulación oceánica que permitiu o almacenamento dunha gran cantidade de carbono no fondo do mar. Este feito fixo reducir o CO2 atmosférico empuxando ao clima da Terra á etapa máis fría e glaciar da última idade de xeo. O equipo está dirixido polo doutor Jimin Yu, da Universidade Nacional de Australia e nel participa Gianluca Marino, investigador distinguido da Universidade de Vigo e líder do Laboratorio de Paleoclimatoloxíana institución.
A circulación oceánica controla o clima global ao absorber, almacenar e redistribuír carbono, osíxeno, calor e auga doce ao longo de grandes escalas espaciais e temporais. No estudo, publicado en Nature Geoscience, o equipo mostrou que as augas profundas ricas en carbono do Océano Pacífico introducíronse no Atlántico Sur e estendéronse cara ao norte ata aproximadamente os 20°S, a tres ou catro quilómetros de profundidade, durante a última idade de xeo, uns 20.000 anos antes de agora.
No Último Máximo Glacial, os niveis de CO2 atmosférico eran 50% menores cós actuais e a temperatura era 6ºC máis fría que na época preindustrial
Este cambio na circulación das profundidades oceánicas aumentou a súa capacidade para almacenar carbono e provocou unha diminución do CO2 atmosférico a niveis que eran aproximadamente un 50% máis baixos cós actuais. Como se sabe hoxe, o dióxido de carbono é un poderoso gas de efecto invernadoiro, polo que esta diminución empuxou á Terra ao Último Máximo Glacial, o pico da última idade de xeo. O volume de xeo no noso planeta era, nese momento, 50 millóns de quilómetros cúbicos máis grande que o actual, e a temperatura global era 6°C máis fría que na época preindustrial.
Esta imaxe detallada da circulación oceánica e o contido de carbono das profundidades oceánicas durante o Último Máximo Glacial foi investigado durante moito tempo, pois resulta fundamental para descifrar as interaccións entre o océano e a atmosfera durante un período que se utiliza a miúdo para testar os modelos empregados nas proxeccións climáticas futuras.
Segundo informa o CIM, o equipo no que participa Gianluca Marino utiliza un amplo portafolio de ferramentas xeoquímicas, micropaleontolóxicas e sedimentolóxicas, así como estatísticas probabilísticas para determinar cuantitativamente o momento, a magnitude e as taxas do cambio climático e o pasado do océano. A súa investigación achega información relevante para as políticas de mitigación e adaptación no contexto do cambio climático antropoxénico.
Referencia: Persistently well-ventilated intermediate-depth ocean through the last deglaciation (Publicado en Nature Geosciences).
