Venres 29 Marzo 2024

Detectan unha ‘segunda lúa’ orbitando a Terra dende hai 3 anos

Astrónomos atopan que o pequeno asteroide 2020 CD3 foi capturado pola gravidade do noso planeta e orbita como unha 'minilúa'

Nos ceos sobre a Terra hai unha segunda lúa. Os astrónomos do Catalina Sky Survey descubriron o que podería ser un novo amigo celeste: un asteroide capturado temporalmente pola gravidade do noso planeta, o que chamamos unha ‘minilúa‘.

O obxecto astronómico foi bautizado como 2020 CD3. É un pequeno anaco de rocha carbonosa de entre 1,9 e 3,5 metros de diámetro. E o sorprendente é que a súa traxectoria indica que leva en órbita da Terra durante uns tres anos.

Publicidade

A veciñanza próxima á Terra é un lugar relativamente concorrido, con asteroides que pasan rapidamente. Os números precisos, con todo, non están claros; unhas estimacións apuntan a varios millóns, pero ata o de agora o número descuberto e identificado é só de 22.211 .

Isto débese a que os asteroides son realmente pequenos, non sabemos onde están (polo que non sabemos onde mirar) e, polo xeral, non reflicten moita luz solar.

Sería doado pensar que, con tantas rochas circulando arredor do noso planeta, a gravidade da Terra tería que arrastralas todo o tempo. Pero non acontece así. A meirande parte deles experimentan a influencia terrestre, pero non adoitan quedar atrapados nela para se converter en ‘minilúas‘.

Moitas destas rochas espaciais capturadas brevemente diríxense directamente á atmosfera, onde se queiman para ser espectaculares bólas de lume. A probabilidade de capturar estas ‘minilúas’ é moi baixa. Unha simulación por supercomputadora realizada no 2012 que incluía 10 millóns de asteroides virtuais revelou que só 18.000 serían capturados na órbita da Terra. O maior problema é que son moi difíciles de detectar.

Ata o de agora só tiña sido detectada unha ‘minilúa’ con anterioridade: un asteroide chamado 2006 RH 120 que orbitou a Terra durante aproximadamente un ano entre 2006 e 2007. Outra potencial ‘minilúa’, 469219 Kamoʻoalewa, resultou estar en órbita arredor do Sol, aínda que preto da Terra.

Así que 2020 CD3 é unha gran nova. Que ademais permitiría abaratar as misións para que unha nave espacial se achegue a este corpo celeste, cuxa localización sería máis doada.

Pero é probable que xa sexa demasiado tarde para 2020 CD3. Porque, lamentablemente, segundo unha simulación orbital, o noso pequeno amigo sairá da órbita da Terra en abril de 2020. Con todo, é posible que a simulación sexa incorrecta, polo que a observación está en curso.

De calquera xeito, 2020 CD3 vai permitirnos aprender máis sobre como estes obxectos son capturados pola Terra e como podemos buscalos mellor no futuro.

DEIXAR UNHA RESPOSTA

Please enter your comment!
Please enter your name here

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

Relacionadas

A Lúa non ten ceo

https://theconversation.com/javascripts/lib/content_tracker_hook.js *Un artigo de “E se estivésemos equivocados? E se a Terra...

LIA (2), pioneiros galegos no desenvolvemento da intelixencia artificial na astronomía

O grupo da UDC recibiu o Premio Spin-Off PuntoGal na edición 2023 pola súa traxectoria de éxito

Un novo exoplaneta desafía as teorías clásicas de formación planetaria

Un equipo de astronónomos descobre LHS 3154b, cunha masa similar a Neptuno, orbitando preto dunha estrela anana de moi baixa masa

Descubertos seis exoplanetas que ‘bailan’ de forma sincronizada arredor da súa estrela

Os planetas posúen unha configuración que apenas cambiou desde hai máis de mil millóns de anos