Ao igual que o resto da poboación, os nenos e nenas non permanecen alleos á gran cantidade de mensaxes publicitarias que se poden atopar actualmente na rede. De feito, “teñen unha postura crítica sobre o que ven nos anuncios”, como asegura a investigadora Pamela Saunders, tras analizar na súa tese de doutoramento as reaccións de nenos e nenas de España e Brasil á publicidade das páxinas de videoxogos infantís. De feito, esta investigadora alerta de que unha “mala programación” dos anuncios pode estender entre os cativos “unha cegueira publicitaria, quizais mesmo unha animadversión á publicidade”, motivo polo que recalca a necesidade de regular a publicidade nos espazos web para nenos.
Co obxecto de estudar a relación da infancia co consumo, os medios de comunicación e as novas tecnoloxías, Saunders analizou para a súa tese, dirixida polo profesor da Facultade de Ciencias Sociais e da Comunicación Daniel Martí, como era recibida a publicidade dos xogos online por parte dunha serie de estudantes de dúas escolas. Concretamente, dous grupos de nenos e nenas de entre 9 e 11 anos de Pontevedra e da localidade brasileira da Fortaleza, capital do estado de Ceará, “foron convidados a xogar durante unha hora e media na sala de ordenadores das súas escolas”, ao tempo que Sanders conversaba individualmente con eles, empregando a “técnica da entrevista semi-estruturada”, co obxectivo de capturar “a espontaneidade dos nenos”.
As reaccións de nenos e nenas durante as súas visitas a algúns dos portais de xogos online máis populares permitiron a Sanders constatar que “os nenos non son pasivos fronte á publicidade en internet, senón que pensan, senten e critican o que ven nestas páxinas”. De feito, nas entrevistas realizadas puido observar que os nenos comprenden a publicidade como un modo de financiamento duns espazos de acceso gratuíto e mesmo que “poden estar ocasionalmente interesados nalgunhas propostas”. Mais, ao mesmo tempo, tamén puido recoller a súa postura crítica ante o feito de que “a publicidade que invade as páxinas se converta nun obstáculo” nas súas partidas. Neste senso, a investigadora alude á existencia dun “discurso claro” nos nenos e nenas entrevistados, que “piden un marco diferente para o seu tempo de xogo”, no que os anuncios se adapten as características das partidas e non supoñan unha interrupción.
A investigadora recomenda poñer límites legais á saturación de anuncios para nenos
Tras analizar as insercións publicitarias presentes nas páxinas máis visitadas polos nenos, Saunders concluíu que esta petición dos nenos está “máis que xustificada”, dada a “incrible cantidade de anuncios aos que se ve exposto o público infantil”, algo que vén fundamentado, ao seu xuízo, por “unha estratexia de repetición” por parte dos anunciantes, que ten como propósito “salvar as barreiras dos nenos e nenas”. Neste senso, a investigadora fai énfase en que, “a miúdo, a publicidade convértese nunha extensión dos xogos”, e, de feito, recórrese con frecuencia ao formato advergame, un anuncio en forma de xogo “máis efectivo cos nenos que cos adultos”.
Como destaca Saunders “o mundo do neno está cheo de soños e fantasías”, motivo polo que na publicidade, os cativos “non buscan racionalidade, senón emocións”. E isto é algo que as empresas teñen en conta á hora de elaborar as súas mensaxes publicitarias, que resultan “moi eficaces para chamar a atención dos nenos, aos que proporcionan emocións”. Neste senso, Sanders incide en que, aínda que esta tendencia, non é algo exclusivo da publicidade dirixida a un público infantil, no caso dos cativos existe un elemento diferenciador, que estes “son máis vulnerables a estes argumentos persuasivos”.
Alta credibilidade
Incide a investigadora a este respecto en que, “dependendo da idade e do contexto no que vivan, poden realmente crer en todo o que se mostra e se lle di nun anuncio”, e por ese motivo esta titulada en Publicidade pola Universidade de Ceará e doutora en Comunicación pola Universidade de Vigo conclúe que “a saturación publicitaria presente nas páxinas de videoxogos debe ser motivo de regulación”, por entender non suficientes os sistemas de autorregulación publicitaria e ver preciso “establecer algúns límites legais”.
Ao mesmo tempo, Saunders tamén extrae da súa investigación a necesidade de que tanto os centros de ensino como as familias non permanezan alleos ao moito tempo que os cativos pasan na rede. “Deben actuar como institucións mediadoras na súa relación con internet”, destaca esta investigadora, para quen é preciso axudar aos máis novos a “desenvolver competencias críticas en contornas dixitais”.