Únete á nosa canle de Whatsapp
Que aburrimento!… Ademais diso ninguén me coñece… Como se non existira!
Teño que pensar algo para arranxar esta situación. Co montón de xente que se divirte e o pasa ben… e eu, aquí, sen saber como se consegue iso! Aínda que eu non teño moitas ganas de esforzarme, con só pensalo xa me entran suores. Xa! Que xenial idea! Parvo de min. Como non se me ocorrera antes?
Vou estar vixiando e cando atope alguén que ría, cante, baile, toque a pandeireta… bo, que saiba o que hai que facer para pasalo ben, vou eu e… como non peso nada, fágome parte del. Que estou vendo? Aquela, aquela que non se me escape! Cando pase preto de min, dou un chimpo. E xa está! A desfrutar!
Que cousa máis rara! Parece que teño o formigo. Debo estar nerviosa. Pero é diferente. Vou ir ó médico. Quizais cunhas boas racións de froita, lentellas e verduras todo quede arranxado.
Doutor… Non pode ser…! Ten que haber un erro. Eu non podo ter párkinson, teño só 40 anos. Ademais, ninguén da miña familia o coñeceu. Non é posible. ¡É un pesadelo!
A miña vida xa non ten sentido. Chorar, agacharme de min mesma, esquecerme do sorriso, enganarme…
Quen es ti para apoderarte de min?! Sen avisar, nin preguntar, como se eu non contara para nada… Pretendes que te siga, que faga o que ti queres. Pois loitarei contra ti, amolareite canto poida. Haste aburrir e liscar, darás cos pés no cu. Queres loita?
Non me coñeces! Son de ideas moi fixas. O meu tempo me leva, co difícil que é atopar alguén que reúna as condicións.
Teño que recoñecer. Non sei como comunicarme. Son un pouco egoísta, quero chegar… e ¡ala! Ao meu antollo.
Son torpe, non sei desfrutar, nin rir. Ninguén me quere. Falan moi mal de min, sempre cousas feas. Nin nomearme.
Eu só quero que me axuden a pasalo ben. Ir á piscina, que me masaxeen, cantar, bailar, unha obra de teatro, ser o centro de atención da logoped@, da psicólog@, do doutor (se é posible que se chame Alfonso).
Xa que estamos… Concertos (mellor de música tradicional), podendo ser nuha praciña de Compostela, a máis cuquiña. Ai, que me perdoooo!
Un lema! Conéctate. Conéctate. Iso é. Bufff! Que guai! Xa pensarei. Que máis quero?
Esgotada? Non é posible. Coa loita negativa non existe o entendemento… A loita ten que ser sempre en positivo!
Imos dar a cara, señor párkinson? Temos que negociar? Non só se pode esixir. Ti tamen tes que dar. Dáme tempo. Cumprirei o pacto. E intentarei transmitirlles aos meus colegas o que queres de nós. Pero ti tes que darnos algo a cambio e cumprilo.
Xeniuda! Negociar! Aínda non tiven que negociar con ninguén… Eu. Eu, o párkinson, negociando, negocia…
De acordo, eu ofrézovos descubrir e gozar das pequenas cousas: o aroma dunha flor, o movemento do mar, as estrelas que fan que o camiño non sexa escuro, o novo amencer… As miradas, os xestos, os abrazos e corazóns Cheos? A gratitude, a superación, a sensibilidade, o optimismo.
Coñecerte? Descubrir os teus valores e os dos que estean preto queréndote, ¿estando?, estando.
Amig@s? Os que xa están? Que sorte telos! Sempre preto nos momentos en que os precisas, sexan bos ou malos. Todos unen. Amig@s… Que non coñeces danche a man. Podo pasar?… Persoas… persoas.. Grazas amig@ pola túa man.
saude/parkinson-por-que-che-tenen-tanto-medo/
saude/carmen-eu-deixote-vivir/
