Ese cheiro especial que deixa a chuvia cando cae despois de moito tempo. Todos recoñecemos ese olor, que ademais ten nome científico: petricor. É o equivalente ao que chaman ‘terra mollada’ ou ‘olor a choiva’. E pode definirse como “o distintivo aroma que acompaña a primeira choiva tras dun longo período de seca”.
O termo petricor, petrichor en inglés, foi creado en 1964 por dous xeólogos australianos, Isabel Joy Bear e R. G. Thomas. Apareceu por primeira vez na revista Nature. No seu artigo, os autores describírono como “o cheiro que deriva dun aceite producido por certas plantas durante períodos de seca”.
Este aceite queda absorbido na superficie das rochas, principalmente as sedimentarias, como as arxilosas, e ao entrar en contacto coa choiva é liberado no aire xunto con outro composto, a xeosmina. A clave está neste composto, que é un produto metabólico de certas actinobacterias. A emisión destas moléculas é o que produce o distintivo aroma, ao que se pode sumar o do ozono se adicionalmente hai actividade eléctrica. Cando vemos Lóstregos e tronos a concentración de O3 medra e o seu cheiro engádese ao da xeosmina.
Nun traballo posterior, Bear e Thomas (1965) demostraron que estes aceites aromáticos retardan a xerminación das sementes e o crecemento das plantas. Isto podería indicar que as plantas exudan estes aceites coa finalidade de protexer ás sementes, evitando que xerminen en épocas de seca.
Despois de períodos de seca en zonas desérticas, o cheiro é moito máis perceptible e penetrante cando chega o período de choivas. Pola súa complexa composición (máis de cincuenta substancias), o petricor non puido ser sintetizado. En 2015, científicos do MIT utilizaron cámaras de alta velocidade para mostrar como este cheiro se introduce no aire. Para isto filmaron pingas de choiva caendo en dezaseis superficies diferentes, variando a intensidade e altura da caída. Descubriron que, ao golpear unha superficie porosa, créanse pequenas burbullas dentro da pinga. Estas aumentan de tamaño e flotan cara arriba. Ao alcanzar a superficie, rompen e liberan unha «efervescencia de aerosois» no aire, os cales transportan o aroma.
