Sábado 12 Outubro 2024

Galicia resístese a cultivar o millo transxénico Mon810

Doce campos de fútbol: 6 Balaídos e 6 Riazor. Son 6 hectáreas, a superficie cultivada en Galicia de millo transxénico Mon810, a marca que Monsanto distribúe no mundo. Así o recoñece a Xunta segundo datos de 2013. E a superficie está moi lonxe de comunidades como Aragón, con 54.000 hectáreas, ou Cataluña, con 33.000. En boa parte, tamén, porque o Mon810 resiste á praga do trade, de especial incidencia no val do río Ebro. Pero, aínda que case non cultiva, Galicia consume maíz e outros produtos tranxénicos de importación. E a polémica está viva, cun intenso debate científico.

Así no lo conta Pablo Ramos Delgado, da axencia SINC, nun informe para coñecer todas as posicións diante dos transxénicos, o seu cultivo e o seu consumo.

Publicidade

A única variedade transxénica que se cultiva en España con fins comerciais é o millo MON 810, resistente á praga de trade, de especial incidencia no val do Ebro. Pero se importan outros produtos modificados xenéticamente como soia ou colza. A inmensa maioría destínase á alimentación animal. España cultiva o 90% da superficie transxénica en Europa. E, mentres a superficie cultivada aumenta, a polémica sobre os transxénicos non se apaga.

O 90% dos cultivos transxénicos en Europa están en España

Os organismos modificados xeneticamente (OMG), coñecidos como transxénicos, son máis comúns do que poida parecer. A roupa que leva vostede posta agora mesmo ou os cartos cos que paga a compra son fabricados case con total seguridade grazas ás febras de algodón OMG cultivado nos EUA, en Arxentina ou en Brasil, entre outros países.

Publicidade

Pero non só iso. Os pensos cos que se alimenta o gando están elaborados con cultivos transxénicos de millo ou soia, entre outros, e tamén produtos destinados ao consumo humano, como algunhas salsas.

“Os transxénicos chegan ao consumidor se cumpren todas as leis e están etiquetados. Non hai ningún problema, están autorizados para o consumo. Outra cousa é que non se autorice para a sementeira, como a soia”, aclara á axencia SINC José Miguel Mulet, investigador e profesor titular do departamento de biotecnoloxía na Universidade Politécnica de Valencia e autor do libro “Comer sen medo”.

Raíces de millo transxénico Monsanto.
Raíces de millo transxénico Monsanto.

“Os cultivos transxénicos principalmente van destinados a pensos para alimentación animal, por unha causa moi concreta: a Lei europea obriga á etiquetaxe. Os produtores de alimentos saben que a xente é moi reticente ao consumo de transxénicos e teñen medo de baixar as vendas”, explica Mulet. A normativa obriga ás empresas a etiquetar e sinalar aqueles consumibles que teñan na súa composición máis dun 0,9% de produtos procedentes de OMG.

“Todos os pensos compostos vendidos en España son transxénicos; non obstante, a lexislación non obriga a que se indique nos produtos derivados de animais que foron alimentados con pensos modificados”, destaca Blanca Ruibal, responsable de agricultura e alimentación da organización ecoloxista Amigos da Terra, quen considera que os consumidores non están dabondo informados.

Avaliación e control

Para que un produto transxénico teña unha autorización de consumo e comercialización, debe superar estritos controis, como probas de alerxia. “Levando a mesma exixencia a outros alimentos dos supermercados, habería que quitar cacahuetes, marisco, melocotóns, etc. Todos estes alimentos producen alerxias e moitas poden ser fulminantes”, detalla Mulet.

“Son os alimentos máis avaliados da historia da humanidade. Se un transxénico producise alerxia, a súa venda non estaría autorizada”, sentencia o investigador.

A pesar dos estritos procesos de autorización e etiquetaxe, o consumidor aínda desconfía deste tipo de produtos, algo que para Mulet non ten lóxica. “A proba de que os alimentos transxénicos funcionan é que en 18 anos non houbo ningún problema de saúde nin de medio por este tipo de cultivos”, asegura. E engade que “isto si aconteceu coa alimentación ecolóxica, como coa crise do cogombro”.

Pero existen outras opinións científicas. “Os cultivos transxénicos supoñen riscos para o medio e a saúde, hai moitos datos”, asegura Dave Schubert, profesor e xefe do Laboratorio de Neurobioloxía Celular do Instituto Salk, nos EUA.

O debate enfronta a científicos entre si e moviliza ós ecoloxistas

Nun recente artigo de opinión, Schubert aseguraba que os argumentos utilizados para defender a seguridade dos alimentos OMG son “afirmacións descaradamente falsas“.

“O cultivo de transxénicos provocou un aumento masivo do uso de herbicidas nos últimos 16 anos, e o glifosato (un herbicida non selectivo de amplo espectro) atópase dentro das plantas transxénicas, o que leva á súa detección en persoas”, asegura Schubert no seu artigo. Segundo indica o experto, este crecente uso de pesticidas fomentou que as malas herbas se volvan resistentes.

Non hai evidencia ningunha de que os alimentos transxénicos sexan seguros para o consumo humano, nin hai consenso sobre este tema dentro da comunidade científica”, afirma Schubert. E engade: “É de suma importancia educar ó consumidor sobre a realidade dos transxénicos e que non se deixe enganar pola retórica das compañías que os venden”.

As organizacións ecoloxistas apoian esta opinión. “Ante a ausencia de probas universalmente aceptadas da súa inocuidade e das incertezas que existen, teríase que aplicar o principio de precaución para autorizalos”, explica Luis Ferreirim, responsable de agricultura e transxénicos de Greenpeace.

Pero Mulet rebate estas opinións: “Se agora mesmo alguén descubrise que un transxénico que está no campo é tóxico, cos millóns de persoas que están a comer transxénicos en todo o mundo, publicaríase en revistas de grande impacto”, defende.

Con respecto aos seus posibles efectos na saúde humana, o inmunólogo Dave Schubert remítese a uns feitos concretos en Arxentina, un dos principais produtores mundiais de soia modificada xenéticamente. Segundo publicaba a axencia Associated Press, o uso de praguicidas non controlados para fumigar estes campos pode ser a causa de problemas de saúde localizados na rexión máis agrícola do país.

Campos de millo. O Zea Mais chegou a Europa no século XVII.
Campos de millo. O Zea Mais chegou a Europa no século XVII.

O mexicano Luis Rafael Herrera Estrella, director do Laboratorio Nacional de Xenómica para a Biodiversidade (LANGEBIO), é unha referencia mundial en investigación de transxénicos. El opina que os ecoloxistas “converteron este debate nun asunto político esquecendo os beneficios que poden achegar os cultivos transxénicos a países pobres ou en desenvolvemento”. Segundo el, “a súa loita contra os monopolios das grandes multinacionais pode impedir que variedades transxénicas diminúan o uso de agroquímicos, que son os verdadeiros inimigos; que evitemos danos á biodiversidade e que se produza máis e mellores alimentos para a crecente poboación mundial”.

Para a Organización Mundial da Saúde (OMS) cada alimento transxénico e a súa inocuidade deben ser avaliados individualmente, e non é posible facer afirmacións xerais. Esta institución recalca que a base para avaliar a súa inocuidade debe ser o uso continuo de avaliacións de risco despois da comercialización.

“Os alimentos modificados xenéticamente actualmente dispoñibles no mercado internacional pasaron as avaliacións de risco e non é probable que presenten riscos para a saúde humana. Ademais, non se demostraron efectos sobre a saúde humana como resultado do consumo dos devanditos alimentos pola poboación xeral nos países onde foron aprobados”, detalla a OMS.

Un experto desacreditado

Entón, existe realmente polémica científica acerca da seguridade dos transxénicos? “O problema é que con isto pasa como co cambio climático: dise que o debate está aberto porque un científico o nega, cando, en realidade, no outro lado hai cen que aseguran que os datos son irrefutables,” defende Mulet.

En 2012, a revista Food and Chemical Toxicology publicou un polémico artigo do biólogo francés Gilles-Eric Séralini no que se aseguraba que o consumo de alimentos transxénicos aumentara a mortalidade en ratos, ata nun 50% en machos e un 70% en femias.

Este artigo espertou as alertas da comunidade científica e foron varios os expertos que discutiron o seu rigor. Entre eles, a Autoridade Europea de Seguridade Alimentaria (EFSA) sinalou que este traballo omitía detalles clave para xustificar os seus resultados: “Tendo en conta o estudo, tal e como o detalla Séralini, a EFSA considera que a súa calidade científica é insuficiente para a avaliación da seguridade e non ve a necesidade de reabrir a avaliación da seguridade existente do millo NK603”.

Ademais, o pasado 10 de decembro, un ano despois da publicación, o editor da revista, Wallace Hayes, recoñecía o seu erro. “Food and Chemical Toxicology retráctase deste artigo porque as nosas investigacións revelaron que os seus métodos eran cientificamente defectuosos. Non se poden extraer conclusións definitivas e os datos non son concluíntes”.

Aínda que o único cultivo transxénico autorizado en Europa é o millo MON 810, de Monsanto, en España cultívanse, con fins experimentais, outros organismos modificados xenéticamente. O pasado ano, en Aragón autorizouse o cultivo doutra variedade de millo transxénico, con tolerancia ao herbicida glifosato e resistencia a insectos lepidópteros (bolboretas).

Estes cultivos experimentais deben gardar unha distancia de seguridade de 200 metros con respecto a outros cultivos de millo convencional e cando menos catro liñas de millo non transxénico deben rodear o ensaio, como trampa de pole. O obxectivo é observar posibles efectos negativos sobre a biodiversidade, realizar a caracterización molecular da variedade e levar a cabo estudos toxicolóxicos e alerxénicos.

Tamén o Instituto de Agricultura Sostible de Andalucía obtivo os permisos para sementar 1.000 m2 dun trigo transxénico moi baixo en contido en epítopos, unha estrutura molecular tóxica para celíacos.

Amigos da Terra está contra os experimentos con millo ao aire libre

A organización ecoloxista Amigos da Terra rexeita “os experimentos con transxénicos ao aire libre, pero non nos opoñemos á investigación en laboratorio”, explica Branca Alourado, quen indica que en España se cultivan experimentalmente “plantas modificadas xenéticamente moi diversas como remolacha, pataca; e cultivos como chopo, trigo, etc.”.

Fontes do Ministerio de Agricultura recordan que só se autorizan estas sementeiras “se se cumpren todos os requisitos e se supera a avaliación do risco”. Toda esta información é de acceso público, incluíndo a variedade vexetal e a localización do cultivo.

Dende que se autorizou o cultivo en 1998, o millo MON 810 supuxo un aforro de 156 millóns de euros, segundo o informe “Quince anos de cultivo de millo Bt en España: beneficios económicos, sociais e ambientais” realizado por Laura Riesgo, doutora en economía pola Universidade de Oviedo e profesora titular de Economía Aplicada na Universidade Pablo de Olavide.

Ademais, o cultivo deste tipo de millo supuxo un aforro de 490 millóns de metros cúbicos de auga, unha cantidade que equivale a abastecer anualmente 59 cidades de 10.000 habitantes, segundo recolle o informe.

Aragón e Cataluña concentran os cultivos

Segundo os datos do Ministerio de Agricultura recollidos pola asociación europea de bioindustrias Europabio, no vello continente cultívanse 149.926 hectáreas de millo MON810.

“Só dúas modificacións xenéticas foron aprobadas para o seu cultivo na Unión Europa e só unha delas cultívase na actualidade. Este é o MON810, millo resistente á praga do trade que foi aprobado por primeira vez na UE en 1998 e que axuda a combater unha forte praga de insectos presente en varios países europeos”, sinalan dende esta asociación na seu Guía sobre os cultivos MG e a súa regulación.

De toda esta superficie España ocupa o primeiro lugar con máis do 90% das hectáreas, un total de 136.962. Por comunidades, Aragón posúe máis de 54.000 hectáreas e Cataluña preto de 34.000, todas elas da variedade de millo MON 810. A superficie estímase a partir da venda de sementes. En Galicia, o cultivo de millo modificado xenéticamente é case testemuñal, con só 6,3 hectáreas.

Ao permitir unicamente este cultivo, “os agricultores ven como a Unión Europea importa 48 tipos de OMG pero só poden cultivar un deles. Esta situación de desigualdade competitiva está a frear o impulso da actividade agraria europea”, subliñan dende Europabio.

Pola súa banda, numerosas organizacións como Amigos da Terra, Ecoloxistas en Acción e Greenpeace, entre outras, denuncian que existe un “baile de cifras” en relación coa superficie cultivada. Segundo os datos ofrecidos polos ecoloxistas, as comunidades autónomas contabilizan só preto de 70.000 hectáreas de millo transxénico, 60.000 menos que o Ministerio de Agricultura.

A polémica sobre os transxénicos segue activa. Tamén o debate científico, que convive con estudos ás veces patrocinados por organismos con intereses no tema, como as propias multinacionais. Coa participación de grupos ecoloxistas, agricultores e distintas sensibilidades políticas. Así que, aínda que non ocupa senón un espazo infinitesimal nos xornais ou na televisión, desde logo moi lonxe dos grandes debates sobre o fútbol, o tema dos transxénicos debería estar na axenda diaria dos europeos. E acceder a información de calidade sobre eles tamén debería ser unha prioridade.

12 COMENTÁRIOS

  1. Vaia Dr. Leis, pois polo que dice Blanca Ruibal (compañeira, por certo)… corrixa vostede tamén ao delegado de Monsanto que tamén polo visto MINTE (por usar as maiúsculas que utiliza vostede). Resulta curioso que tamén MINTA o representante da principal transnacional impulsora e defensora dos tranxénicos. Pero aceptamos a súa tesis: minten os ecoloxistas, minten as etiquetas, minten, incluso, os mismísimos productores dos tranxénicos. Conclusión: solo vostede ten razón.
    Nomes, Dr. Leis… cite vostede os nomes das marcas comerciais que analizou, para que poidamos contrastar os seus datos.

    • vaia, vaia. Cando non poden rebatir os argumentos, empregamos o “ad hominem” con sarcasmo trasnochado. Podería seguir na vosa liña, pero non me vou rebaixar.
      Parece mentira que só creamos ós de Monsanto cando ás súas afirmacións nos interesan. Por qué non creen a Monsanto cando presentan os informes de avaliación dos seus productos? (non, nin se moleste en contestar)
      Por otra parte, non vou citar marcas (entenderá vostede que os datos dos meus clientes son confidenciais, e se non o entende, tampouco me sorprendería) así que terá que confiar en min (xa sei, xa sei, só se fían do que lles convén).
      Por otra parte, a propia Blanca desmentíuse (TODOS SON no é o mesmo que TODOS ETIQUETAN, nen moito menos TODOS ETIQUETAN MENOS…)
      Eu aporto datos, non aporto falacias. Nin me vá, nin me ven

      • Fai moi ben vostede, non se rebaixe. Eu podería decirlle que os meus datos son que o 99% dos piensos compostos de alimentación animal presentan trazas de tranxénicos, pero non podo aportar máis datos para que vostede os poida contrastar pois os meus CLIENTES non o permiten, pero vaia, que a min “nin me vai ni me ven” (isto é simple retranca utilizando a súa misma liña argumental). Non se trata de crítica ad hominem, sinon de que se presenten datos concretos, con nomes e apelidos, datas, metodoloxía de análisis, e marcas comerciais etc, ou aceptar a palabra como dogma de fe, vaia, que as cousasson así porque o digo eu, pero non podo aportar máis datos porque non me deixan os meus CLIENTES/contratadores, presumo (argumento lonxe do método científico, creo). Concordo na súa apreciación de que según convén se acepta a palabra de Monsanto ou non (vai ligazón de Materia Ciencia, o titular resume perfectamente o artigo: http://esmateria.com/2014/02/11/casi-el-100-de-los-piensos-para-animales-contiene-transgenicos/)
        Particularmente penso que Monsanto, e Bayer e Singenta etc minten casi sempre… a ciencia é obxectiva, pero os/as científicos non o son (clientes, dice vostede, ahí está o matiz determinante). Persoalmente remato esta discusión (acepto a súa invitación “nin se moleste en contestar”) e non vou a entrar máis nesta páxina. Solamente un dato, neste caso para Galicia Ciencia: non son certos os datos de 6 hectáreas de millo tranxénico cultivado en Galicia. Xa hai anos que a única finca experimental de MON810 autorizada en Galicia (Concello de Mesía) non se cultiva (de feito solo foi cultivada unha campaña e nunca máis se volveu a solicitar a autorización). A Xunta, como otras comunidades, extrapola sementes vendidas con a súa equivalencia en campos de cultivo, nunha relación directa que non e tal. Ou eso ou ditas 6 hectáreas serían ilegais (nesta ocasión non e o caso).

        • Non, se xa sabía eu que non o entendería. Como xa lle dixe, as miñas observacións non son un estudio ad hoc para evaluar a porcerntaxe de OGMs nos pensos. Pero podo decir que é un método de detección e cuantificación acreditado por ENAC. Con iso debería bastar. Agora ben, de acordo con que non tome as miñas observacións (unpublished) como dogma. Solo que me chama a atención que todo isto comenzou porque a súa compañeira sí tomou como dogma unhas afirmacións do delegado de monsanto coma que “todos tiñan OGMs” sen esixirlle datos, marcas nin métodos. Se pedimos os datos experimentais, por favor, a todos por igual, non só ós que non nos conveñen os séus resultados, home. Por outra banda, nin que isto fora o comité editorial de Nature. A todo isto, confirmo (de novo) que as afirmacións de Carlos Vicente falan de “case o 100% están etiquetados”, nada que ver co titular sensacionalista nin coas declaracións de Blanca de que “o 100% SON transxénicos”.
          E xa para rematar, despóis da súa retranca infantil, e despois de poñer en dúbida a miña integridade profesional (a de moitas persoas que traballan con clientes, sí, clientes pois non estou nun centro de investigación, senon nun laboratorio privado de análisis), deixeme recordarlle que a organización á que pertence dedícase a quemar campos de plantacións transxénicas LEGAIS pola súa ideoloxía. E logo van dando leccións de moralidade. Manda carallo.
          Boa viaxe, antón

  2. Estimado Dr. Leis: Podería vostede aportarnos os datos concretos dos milleiros de mostras de piensos compostos que vostede analiza anualmente? (concretamente algunha ligazón de internet na que poidamos contrastar a súa afirmación) para poder comprobar a porcentaxe deses piensos que, con independencia do límite legal que exixe que conste no etiquetado, conteñen ou non OMG´s?

    • Estimado Antón:
      Os datos que solicitas non están publicados. Son datos de analíticas solicitadas por clientes, non un estudio ad hoc para evalua-la presencia de OGMs neste tipo de matrices. O comentario o fixen para desmentir a afirmación de que “TODOS” os pensos tiñan OGMs. Con que ún só fora negativo, xa sería falsa. No obstante, vouche poñer os datos dos últimos dous meses en números (é bastante representativo)
      Total analizado: 242 (100%)
      Negativos: 114 (47.1%)
      Positivos: 128 (52.9%)
      Dos positivos:
      Inferior a 0.01%: 36 (14.9% do total, 28.1% dos detectados)
      Entre 0.01 e 0.1%: 57 (23.6% do total, 44.1% dos detectados)
      Entre 0.1 e 0.9%: 31 (12.8% do total, 24.2% dos detectados)
      Maior de 0.9%: 4 (1.7% do total, 3.1% dos detectados)
      En resumen, so o 1.7% dos analizados teñen que etiquetar como presencia de OGM. O 38.4% do total mostraron niveles inferiores ó 0.1% (indetectables segundo a técnica). En definitiva, menos do 14% das mostras tiñan niveles de OGM superior ó 0’1% (límite técnico na UE). Puntualizacion: no 1.7% de mostras superiores ó 0’9%, NINGUNHA superou o 2% de OGM.

  3. Cuando estalló el caso de la Encefalopatía Espongiforme Bovina, hubo un gran esfuerzo científico para su diagnóstico y erradicación de brote. Es decir, a posteriori: Ante hechos consumados. Y cuando la crisis alimentaria era una realidad. Pero no recuerdo que existiesen estudios o alertas científicas previas advirtiendo al consumidor sobre los piensos que consumían aquellos animales, ni que se previesen las consecuencias nefastas de aquella alimentación.
    Nadie escuchó hablar de priones antes de que las vacas, y alguna gente, se muriesen… Permítanos que dudemos, Doctor Leis. Al fin y al cabo, dudar forma parte del método científico.

    • Por supuesto que permito la duda, pero basada en indicios demostrados. No admito la duda basada en creencias (la mayoría de los argumentos antitransgénicos se parecen más a un panfleto religioso que a la ciencia) ni mucho menos admito la duda basada en MENTIRAS (como apunto en la respuesta de antes, véase declaraciones de Blanca Ruibal de Amigos da Terra) que sólo buscan sembrar el miedo en el consumidor. Tampoco admito la duda basada en estudios “científicos” desmontados infinidad de veces(Séralini). Está claro que siempre hay interpretaciones y resultados diversos entre la comunidad científica, pero si uno dice una cosa, y cien la contraria, yo tengo claro a qué versión voy a dar más credibilidad. No se puede alegar al principio de precaución sin medida (prescindamos entonces de todas las nuevas tecnologías y avances médicos y volvamos a la edad media. ¿Quién ha demostrado que el wifi es seguro? por poner un simple ejemplo). Dato: dos décadas lleva el planeta comiendo transgénicos (no, aquí en Europa no) y CERO casos de alergias u otros problemas de salud pública.
      En cuanto al ejemplo de la EEB que apuntas, no está muy bien traído. Los veterinarios conocemos el Scrapie desde hace 200 años. El prión fue descrito en 1982 (Stanley B. Prusiner, por cierto, Nobel en 1997), primer caso descrito en Bovino en 1986, primer caso en humanos, en 1996 (después de más de 10 años de investigación sobre el tema) Asimismo, se conocen casos descritos en humanos (CJ, Kuru) desde los años 20 del siglo pasado. Nadie había oído hablar de esto antes del 96? Otra cosa es que no se le diera la importancia que merecía, pero se conocía la enfermedad y su origen con claridad meridiana.
      ¿Duda? Sí, pero con datos. A esto algunos lo llamamos método científico. A lo otro lo llamamos religión.

    • Es curioso que los antitransgénicos se declaren contrarios a toda una tecnología que tiene aplicaciones tan diversas y que es claramente mucho más precisa, controlada y segura que el resto de las empleadas y con las que tan contentos se muestran.
      Mencionar el caso de las “vacas locas” para justificar una postura de precaución extremista frente al consumo de transgénicos, pero no mencionar las alertas alimentarias tan frecuentes que provoca el consumo de alimentos denominados “ecológicos”, es pura demagogia y contradictorio. ¿Para cuándo pedir la prohibición del consumo de productos “ecológicos”?
      Atacar a los transgénicos mencionando el uso de pesticidas no deja de ser irónico, puesto que este maíz transgénico en cuestión, el sujeto de la noticia, implica la producción de Bt derivada de Bacillus thuringiensis directamente desde la planta, lo que permite la reducción drástica de pesticidas y en concreto disminuye muy sensiblemente la toxicidad inespecífica derivada del uso de Bt por otras técnicas (artículos en Nature que lo prueban). Porque Bt se utiliza ya en el campo. ¿Saben dónde? En agricultura ecológica ….

  4. Boas. Gustaríame facer unhas puntualizacións, posto una web de prestixio como ísta, non debería publicar certas informacións pouco fiables, non contrastadas ou simplemente falsas.
    Dedícome ó análisis de transxénicos, e para comenzar, teño que dicir que a afirmación de Blanca Ruibal de Amigos da Terra “Todos os pensos compostos vendidos en España son transxénicos”, simplemente é FALSA. Dos milleiros de mostras que eu personalmente testo anualmente, menos da metade presentan OGM, e déstes, a inmensa mayoría teñen cantidades por debaixo do límite de etiquetado.
    Ante as afirmacións de Schubert “O cultivo de transxénicos provocou un aumento masivo do uso de herbicidas nos últimos 16 anos” tamén é falsa. É certo que nos últimos anos aumentou o uso de herbicidas, pero moito máis a superficie cultivada, polo que o ratio de emprego de herbicidas por Ha, é menor. Hai que ter en conta que cós transxénicos resistentes a herbicidas, de entrada, eliminas unha aplicación (sembra directa). Branco e en botella.
    Cando o señor Ferreirim comenta que “É de suma importancia educar ó consumidor sobre a realidade dos transxénicos e que non se deixe enganar pola retórica das compañías que os venden”, recordó as campañas antitranxénicos da organización que representa, e non me queda outra que darlle a volta á súa afirmación: Dr Leis: “É de suma importancia educar ó consumidor sobre a realidade dos transxénicos e que non se deixe enganar pola retórica das ORGANIZACIÓNS ECOLOXISTAS”
    Ó mesmo individuo comenta “Ante a ausencia de probas universalmente aceptadas da súa inocuidade” será que non lle chegan os anos de evaluación da FDA, EFSA etc. Tampoco saberá que, en dereito, non hai que demostra-la inocencia, sino a culpabilidade. Na mesma liña, hai que ter en conta que nunca se poderá demostra-la inocuidade absoluta de nada. Un pouco de filosofía, por favor: Leer a tetera de Russel ou o dragón no garaxe de Sagan
    En canto a parte onde se dí que “trigo transxénico moi baixo en contido en epítopos, unha estrutura molecular tóxica para celíacos” puntualizar que o epítopo é una zona da proteína que reacciona cós anticorpos para produci-la alerxia. No caso deste trigo, debería correxirse a “moi baixo contido en GLUTEN” que é a proteína que presenta os epítopos alerxénicos
    Dr Leis

    • Estimado Dr. Leis.

      Por mención directa teño que dicir que tódolos piensos compostos vendidos en España levan a etiqueta de modificados xenéticamente, absolutamente todos agás os ecolóxicos. Algúns non son transxénicos, mais todos se etiquetan como tal debido a que a posibilidade de que estean contaminados ou misturados con cultivo transxenico e moi grande. Por eso os fabricantes de piensos etiquetan todo como “modificado genéticamente” O propio responsable de Monsanto en España, Carlos Vicente afirmaba recentemente que “casi el 100% de los piensos en España son transgénicos”.

      Pola miña banda tomo nota da suxerencia de ler a Sagan, espero que vostede teña tempo de ler o Tratado de Funcionamiento de la Unión Europea que recolle o principio de precaución “se puede exigir que el productor, el fabricante o el importador demuestren la ausencia de peligro”. Así que a cousa non é só de inocentes/culpables

      Hai moitas cuestións filosóficas e éticas a ter en conta, unha moi importante é cuestionarmos o papel da ciencia nun contexto de crise económica, donde a ciencia ten cada vez máis problemas para manterse independiente da influencia das grandes empresas. Cando continuamente vemos casos de “portas xiratorias” (hoxe traballo na industria, mañán lexislo sobre esa industria), e vemos que a a presencia das grandes empresas na investigación e na docencia e maior… é completamente lexítimo que as persoas teñan dúbidas dos argumentos científicos, dos procesos de decisión e da idoneidade das tecnoloxías.

      Desprestixiar as organizacións ou movementos críticos e un fraco favor para a ciudadanía e a democracia. Penso que non temos que delegar completamente na ciencia e nas leis, temos dereito a dubidar e esixir máis información.
      Ogallá algún día vivamos nunha sociedade crítica con formación e información dabondo para decidir as tecnoloxías que quere. Esa é tamén unha aspiración do movemento ecoloxista.

      • Estimada Blanca:
        Moi boa a puntualización, porque afirmar que SON transxénicos, non é o mesmo que afirmar que ESTÁN ETIQUETADOS como tranxénicos. Do que non sei, non podo falar (moitos deberían face-lo mesmo) e como non estou a pé de campo, non podo afirmar nin desmentir que “todos os pensos compostos en España levan a etiqueta de modificados xenéticamente”. No obstante, sorprenderíame moito éste punto, pois son milleiros de euros os que gastan os productores para verifica-la presencia de OGMs. ¿Con qué sentido, se logo van a etiquetalos?
        E agora damos validez ás declaracións de Monsanto? Poderías creelos cando presentan os informes de avaliación dos OGMs. Se din que todos os pensos son OGMs, o desminto (sen ningún problema). Ó millor, refírense, coma ti, a que todos (bueno, case todos) están etiquetados como tal (sexan ou non)
        Por outra banda, teño que dicir que leo moita literatura europea. Pero moita. E está moi ben o principio de precaución, pero teño que recordar que os OGMs son os alimentos máis avaliados da historia, e non se atopou ningún efecto pernicioso para a saúde. Agora alegarán que os membros da EFSA están (ou estiveron) a sueldo das malignas multinacionais biotecnolóxicas (alusión ás portas xiratorias). Pensar que tamén en USA os do FDA, supoño, e todolos membros das comisión de avaliación de Canadá, Xapón,… están implicados, non sei, sería bastante infantil (o cal non quita que poidan existir casos concretos, coma en todo). Por certo, non sei se vostede sabe que CUBA xa planta transxénicos, ademáis desenvolupados por eles mesmos (Instituto de Ingeniería genética y Biotecnología de La Habana). ¡Malditos capitalistas!
        Por suposto que é lexítimo que “as persoas teñan dúbidas dos argumentos científicos, dos procesos de decisión e da idoneidade das tecnoloxías” pero con formación e información adecuada para valora-lo que se critica. É como se eu, sen formación adecuada, dixera que as ondas electromangéticas causan cáncer, e fixera campañas para “informar” á xente do maligno desta tecnoloxía.
        “Ogallá algún día vivamos nunha sociedade crítica con formación e información dabondo para decidir as tecnoloxías que quere. Esa é tamén unha aspiración do movemento ecoloxista” e tambén é una aspiración do mundo científico. Se a xente estivera formada, non darían pábulo ás afirmacións que dende moitas organizacións “ecoloxistas” se fan sobre os OGMs (¿oíches falar de Mark Lynas?)

DEIXAR UNHA RESPOSTA

Please enter your comment!
Please enter your name here

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

Relacionadas

Desplómase a captura de marisco en Galicia e este informe de Greenpeace explica as causas

A contaminación, o quecemento das augas e o aumento de especies invasoras supoñen un perigo para a continuidade da ameixa ou o berberecho nas costas galegas

Investigadores galegos analizan como mellorar a resistencia do millo a pragas e secas

Carlos Souto da UVigo e Rogelio Santiago do CSIC estudan os factores de estrés ambiental que ameazan a produción deste cereal

Como obter produtos de alto valor industrial a partir da maceración do millo

A científica Xanel Vecino lidera na UVigo un proxecto para o aproveitamento destes residuos agrarios e o seu uso alimentario, cosmético ou farmacéutico

Un millo polivalente a través da selección xenómica

A investigadora Ana López Malvar expón na súa tese como esta estratexia mellora a resistencia ás pragas, a produción de etanol e a dixestibilidade animal