A choiva de estrelas das Perseidas chega ao seu máximo espectáculo nas noites do 11 ao 12 e do 12 ao 13 de agosto. Todos os anos, entre finais de xullo e finais de agosto, a Terra cruza os restos do cometa Swift-Tuttle, o que provoca que multitude de partículas, denominadas meteoroides, choquen contra a atmosfera. Conforme o noso planeta se vai internando nesta nube de meteoroides a actividade das perseidas -denominadas así porque parecen irradiar da constelación de Perseo– aumenta.
Esta chuvia de ‘estrelas fugaces’ adoita aparecer en torno á festividade de San Lorenzo (10 de agosto), polo que tamén son chamadas ‘bágoas de San Lorenzo‘. Este ano a Lúa estará en fase minguante, con só o 44 por cento do seu brillo, o que facilitará a observación.
As chamadas chuvias de estrelas prodúcense cando a Terra pasa a través do regueiro de partículas que os cometas deixan tras de si ao moverse arredor do Sol. No caso concreto das Perseidas, o cometa proxenitor é o 109P/Swift-Tuttle, descuberto en 1862 dende Estados Unidos por Lewis Swift e Horace Parnell Tuttle case de xeito simultáneo. Pouco despois, o astrónomo italiano Giovanni Schiaparelli foi quen advertiu da súa relación coas Perseidas. O Swift-Tuttle describe a súa órbita en pouco máis de 135 años, e foi en decembro de 1992 cando pasou por última vez polas cercanías do Sol.
A maioría dos meteoroides que as orixinan son tan pequenos como un gran de area, e cando se cruzan co noso planeta impactan contra a atmosfera a máis de 210.000 quilómetros por hora. Nestes fragmentos o choque produce un aumento de temperatura de ata 5.000 graos nunha fracción de segundo, o que fai que se desintegren e emitan o escintileo de luz que recibe o nome de meteoro ou estrela fugaz.
Esta desintegración acontece a grande altura, normalmente entre os 80 e 100 quilómetros sobre o nivel do solo. As partículas máis grandes (do tamaño dun chícharo ou maiores) poden producir estrelas fugaces moito máis brillantes que reciben o nome de bólidos.
Para gozar das perseidas non é preciso utilizar telescopios nin ningún outro tipo de instrumento óptico. Só é necesario observar o ceo dende algún lugar o máis escuro posible e lonxe da contaminación lumínica das cidades. O mellor é colocarse preferentemente deitado mirando cara arriba e cara ao Leste.
