Únete á nosa canle de Whatsapp
O programa Apolo foi unha das experiencias máis lembradas na exploración espacial. Entre finais dos anos 60 e comezos do 70, as diversas expedicións enviadas á Lúa recolleron interesantes datos do satélite. Entre outros, instalaron varios sismógrafos para examinar os posibles ‘lunamotos’: ata un total de 28 sismos foron rexistrados naquel tempo. Críase que eran terremotos superficiais, pero un estudo publicado essta semana en Nature Geoscience apunta a outra posibilidade: probablemente foron causados pola actividade tectónica no interior da Lúa.
Científicos do instituto Smithsonian e outros grupos de investigación estadounidenses analizan no seu traballo os datos do programa Apolo e contrástanos coas imaxes que captou en 2010 o satélite Lunar Reconnaissance Orbiter (LRO), que localizou numerosas fallas novas, de menos de 50 millóns de anos. Este descubrimento interpretouse como unha evidencia de actividade tectónica na lúa, mais non se sabía con maior exactitude a antigüidade desta actividade.
Con esta información, e aplicando un algoritmo de redes sísmicas dispersas, obtivéronse estimacións máis precisas que as realizadas ata agora sobre a localización dos epicentros daqueles ‘lunamotos’ ou movementos sísmicos lunares.
“Atopamos que os epicentros de oito terremotos próximos á superficie caen a 30 quilómetros dunha escarpa de falla (terreo similar a un cantil causado pola contracción horizontal da superficie lunar), a distancia esperada por unha forte sacudida do chan”, apuntan os autores do traballo, dirixido por Thomas Watters, do Smithsonian.
“Ademais –engaden–, tras analizar o tempo destes oito eventos, atopamos que seis ocorreron cando a Luna estaba a menos de 15.000 quilómetros de distancia do apoxeo (punto da órbita no que está máis lonxe da Terra)”. Así, o modelo das forzas das mareas que contribúen ás tensións que sofre actualmente o satélite tamén mostrou que sete destes ‘lunamotos’ superficiais rexistrados a menos de 60 quilómetros dun escarpe de falla sucederon no pico das tensións de compresión, o momento cando é máis probable que ocorran esvaramentos de falla.
Con toda esta información, os autores conclúen que a proximidade dos sismos ás novas fallas, xunto ás evidencias de movementos de rochas e perturbación do regolito (a capa superior solta do solo lunar), “suxiren con forza que a Luna está tectónicamente activa“.
Referencia: Shallow seismic activity and young thrust faults on the Moon (Publicado en Nature Geoscience).
