Únete á nosa canle de Whatsapp
O potente ouveo dos monos ouveadores de América, que fascinou a Darwin, é a súa arma de sedución e de defensa: atrae ás femias para aparellarse e fai fuxir aos seus rivais a quilómetros de distancia. Agora, un novo estudo revela que os donos dos ouveos máis poderosos posúen gónadas de menor tamaño, e viceversa. Non se pode ter todo na vida, tampouco á hora de competir sexualmente.
Os monos ouveadores teñen o tamaño dun can pequeno e pesan ao redor de sete quilos, con todo, atópanse entre os animais terrestres máis fortes do planeta e poden ruxir nunha frecuencia acústica similar á dos tigres. Todos estes monos ouvean para comunicarse entre si, pero algunhas especies son capaces de gritar máis forte e máis grave que outras.
A evolución deu a estas criaturas un sistema vocal complexo e de gran alcance, no que destaca o óso hioides, situado encima do esternón, entre a larinxe e a base da lingua. Nos machos, estes ruxidos teñen unha función crítica para o apareamiento: atraen ás femias e poñen en fuga aos machos rivais.
Os monos que teñen máis voz teñen testículos máis pequenos, e ó revés
Un novo estudo das universidades de Utah, Cambridge e Viena, que publica a revista ‘Current Biology‘, revela que os monos ouveadores macho con chamadas máis profundas teñen testículos máis pequenos, e viceversa.
Este son inquietante de coros aulladores soando entre bosques de América Central e do Sur fascinou ao ser humano desde tempos remotos, dende os antigos mayas aos primatólogos modernos, e son capaces de propagarse cinco quilómetros por unha densa selva tropical.
As diferentes especies de ouveadores empregan sistemas de apareamiento adaptados ao poderío das súas voces e o tamaño das súas gónadas. Como din os investigadores, non se pode ter todo. Estes resultados son un exemplo máis da selección sexual, unha teoría proposta por Charles Darwin en 1871.”En termos evolutivos, todos os machos esfórzanse por ter tantas crías como poidan, pero cando se trata da reprodución non se pode ter todo”, resume Jacob Dunn, da Universidade de Cambridge, que dirixiu o estudo.
