Xoves 28 Marzo 2024

O ‘efecto gorila’ podería impedir a detección de sinais extraterrestres

Un dos problemas que preocupa desde hai tempo aos expertos en cosmoloxía é como detectar posibles sinais extraterrestres. Realmente estamos a mirar na dirección adecuada? Quizá non, segundo o estudo que os neuropsicólogos Gabriel de la Torre e Manuel García, da Universidad de Cádiz, publican na revista Acta Astronautica. “Cando pensamos noutros seres intelixentes tendemos a velos desde o noso tamiz perceptivo e de consciencia, con todo estamos limitados polo efecto da nosa visión sui generis do mundo, e cústanos admitilo”, apunta De la Torre, que prefire evitar o termo ‘extraterrestre’ polas súas connotacións de Hollywood e usar outro máis xenérico, como ‘non terrestre’.

“Cando pensamos noutros seres intelixentes tendemos a velos desde o noso tamiz perceptivo”

“O que tentamos con esta diferenciación é contemplar outras posibilidades –apunta–, por exemplo, seres de dimensións que a nosa mente non chega a captar; ou intelixencias baseadas en formas de materia ou enerxía escuras, que constitúen case o 95% do universo e que apenas comezamos a albiscar. Mesmo existe a posibilidade de que existan outros universos, como indican os textos de Stephen Hawking e outros científicos”.

Publicidade

Así, os autores expoñen que nosa propia neurofisioloxía, psicoloxía e conciencia poden desempeñar un papel importante na procura de civilizacións non terrestres, un aspecto que, segundo considera, foi descoidado ata agora.

Para probalo, realizaron un experimento con 137 persoas, que tiveron que distinguir fotografías aéreas con estruturas artificiais (edificios, estradas…) doutras con elementos naturais (montañas, ríos…). Nunha das imaxes inseriuse un diminuto personaxe disfrazado de gorila para ver se os participantes caían na conta.

O experimento amosou un diminuto gorila en fotografías aéreas para ver se os participantes caían na conta

Este exercicio estaba inspirado no que realizaron os investigadores Christopher Chabris e Daniel Simons nos anos 90 para mostrar a cegueira atencional do ser humano. Un mozo cun disfrace de gorila podía pasear por diante dunha escena, facendo acenos, mentres os observadores estaban atarefados noutra cousa (contar os pases de pelota dos xogadores con camiseta branca), e máis da metade non se decatou.

“É moi rechamante, pero moi significativo e representativo á vez, como funciona o noso cerebro”, apunta De la Torre, que explica como no caso do seu experimento coas imaxes os resultados foron parecidos. “Ademais a nosa sorpresa foi maior –engade–, xa que antes de facer a proba para ver a cegueira atencional sometemos aos participantes a unha serie de preguntas para determinar o seu estilo cognitivo (se eran máis intuitivos ou racionais), e resultou que os intuitivos identificaron máis veces o gorila da nosa foto que aqueles máis racionais e metódicos”.

“Se trasladamos isto ao problema da procura doutras intelixencias non terrestres, xorde a dúbida sobre se a nosa estratexia actual pode dar como resultado que non percibamos o gorila”, subliña o investigador, que insiste: “A nosa concepción tradicional do espazo está limitada polo noso cerebro, e podería ser posible que teñamos os sinais enriba de nós e non as vexamos. Quizais non estamos a mirar ao lugar adecuado”.

Outro exemplo deste efecto, que tamén se presenta no artigo é unha estrutura aparentemente xeométrica que se aprecia nas imaxes de Occator, un cráter do planeta anano Ceres famoso polos seus puntos brillantes. “A nosa mente estruturada dinos que esa estrutura parece un triángulo cun cadrado dentro, algo que teoricamente non é posible en Ceres”, di De la Torre, “pero quizais esteamos a ver cousas onde non as hai, o que en psicoloxía denomínase pareidolia”.

Os autores do estudo expoñen como poderían ser as clases de civilizacións extraterrestres

Aínda que o neuropsicólogo apunta outra posibilidade: “Tamén podería darse o caso contrario. Podemos ter o sinal diante e non percibila ou ser incapaces de identificala. Se isto sucedese, sería un exemplo de efecto do gorila cósmico. De feito, xa podería suceder no pasado ou pode estar a ocorrer agora mesmo”.

No seu estudo sobre este efecto, os autores tamén expoñen como poderían ser as distintas clases de civilizacións intelixentes. Presentan unha clasificación con tres tipos baseándose en cinco factores: bioloxía, lonxevidade, aspectos psicosociais, avances tecnolóxico-enerxéticos e distribución no espazo.

Un exemplo das de tipo 1 é a nosa, que podería ser efémera se manexa mal a tecnoloxía ou os recursos planetarios, ou se non sobrevive a un cataclismo. Pero tamén podería evolucionar a unha civilización tipo 2, caracterizada pola longa lonxevidade dos seus membros, que controlan a enerxía cuántica e gravitatoria, manexan o espazo-tempo e son capaces de explorar as galaxias.

Os autores tamén comprobaron o efecto gorila cunha estrutura dun cráter de Ceres. Fonte: NASA/JPL-Caltech.
Os autores tamén comprobaron o efecto gorila cunha estrutura dun cráter de Ceres. Fonte: NASA/JPL-Caltech.

“Tiñamos claro que as clasificacións existentes son demasiado simplistas e xeralmente só están baseadas no aspecto enerxético. O feito de que usemos sinais de radio non significa necesariamente que outras civilizacións tamén as utilicen, ou que o uso dos recursos enerxéticos e a súa dependencia sexan os mesmos que temos nós”, apuntan os investigadores, que lembran o carácter teórico das súas propostas.

O terceiro tipo de civilización intelixente, a máis avanzada, estaría constituída por seres exóticos, cunha vida eterna, capaces de crear en espazos multidimensionais e multiversos, e cun dominio absoluto da enerxía e materia escuras.

DEIXAR UNHA RESPOSTA

Please enter your comment!
Please enter your name here

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

Relacionadas

LIA (2), pioneiros galegos no desenvolvemento da intelixencia artificial na astronomía

O grupo da UDC recibiu o Premio Spin-Off PuntoGal na edición 2023 pola súa traxectoria de éxito

Un novo exoplaneta desafía as teorías clásicas de formación planetaria

Un equipo de astronónomos descobre LHS 3154b, cunha masa similar a Neptuno, orbitando preto dunha estrela anana de moi baixa masa

Descubertos seis exoplanetas que ‘bailan’ de forma sincronizada arredor da súa estrela

Os planetas posúen unha configuración que apenas cambiou desde hai máis de mil millóns de anos

Begoña Vila: “Atoparemos probabilidades de vida noutro planeta”

Co gallo do décimo aniversario de Gciencia, a astrofísica da NASA analiza a divulgación dos achados cósmicos e a busca de vida intelixente