Únete á nosa canle de Whatsapp
É ben sabido que as proteínas, unha compoñente clave da nutrición humana, son tamén esenciais para a fabricación de alimentos para animais. Menos coñecido é o feito de que gran parte das proteínas coas que os alimentamos en Europa provocan a deforestación e a sobrepesca en todo o mundo.
A empresa de biotecnoloxía Deep Branch deseñou un proceso de transformación bioquímica que converte o dióxido de carbono (CO2) nun po rico en proteínas para que o coman os animais.
O proceso que desenvolven dende Deep Branch converte o dióxido de carbono nun po, chamado Proton, que ten un contido de proteínas de arredor do 70%. Isto é unha porcentaxe moito máis alta que a soia natural, que ten arredor do 40%.
A empresa británico-holandesa é obra de Peter Rowe, doutor en bioloxía molecular pola Universidade de Nottingham (Reino Unido). Para el, a idea de converter o CO2 en proteínas era recorrente. “Observamos o campo e pensamos: “Por que demos non hai ninguén facendo isto?”, di Rowe.
Comida para peixes
A cría de gando e a piscicultura requiren alimentos con alta densidade de proteínas. Ao redor do 80% da colleita mundial de soia destínase á cría de gando vacún e leiteiro, e a demanda destes produtos aumenta co crecemento da poboación. No que respecta á acuicultura, esta depende da produción de fariña de peixe, que en parte depende das súas capturas.
A agricultura de soia impulsa a deforestación, o quecemento global e a perda de hábitats, mentres que a sobrepesca pon en perigo os ecosistemas e afecta o equilibrio da vida nos océanos. En xeral, a produción de alimentos ten un enorme papel nas crises do clima e a biodiversidade.
Tamén está a cuestión da seguridade alimentaria. Europa depende case por completo de América do Sur para obter as proteínas que utilizamos para alimentar os nosos animais”, di Rowe. “Existe un alto risco de que os acontecementos extremos, xeopolíticos ou mesmo meteorolóxicos, alteren este escenario”, engade.
Po de protóns
O dióxido de carbono pode provir de moitas fontes. No proxecto piloto, Deep Branch utilizou gas procedente dunha planta de bioenerxía que queima residuos de madeira. “Cultivamos os microbios nun biorreactor”, explica Rowe. “É a mesma tecnoloxía que se utiliza para fabricar encimas en biotecnoloxía ou mesmo para elaborar cervexa”, continúa explicando.
O dióxido de carbono introdúcese nun tanque de fermentación en forma de gas, ao que se engade hidróxeno como fonte de enerxía. Unha vez completado o proceso celular, a proteína sécase para convertela en po e utilizala como ingrediente dun penso sostible.
Impacto real
“É o tipo de idea que podería facer medrar unha economía circular e sostible”, indica. Deep Branch xurdiu dos estudos biotecnolóxicos de Rowe. Mais el non estaba moi interesado nunha carreira académica.
“Nunca pensei en min como un académico, pero un doutoramento é unha boa opción para unha carreira en biotecnoloxía”, apunta. Doutra banda, “gústame a idea de que a miña investigación teña impactos reais e a curto prazo no mundo”, engade.
Segundo Rowe, a investigación especulativa sempre é necesaria, e as universidades son lugares ideais para levala a cabo. Pero tender unha ponte entre o mundo académico e o sector privado presenta os seus propios retos.
“Algunhas tecnoloxías nunca se terían inventado no sector privado”, afirma Rowe. “Ás veces necesítanse avances científicos fundamentais. Pero despois ten que haber unha transición ao mercado”, indica.
Asumir riscos
“Para que este proceso funcione mellor, as universidades deberían mellorar as políticas sobre as empresas derivadas”, afirma Rowe. Na actualidade, cando a tecnoloxía se desenvolve nunha institución, as universidades e mesmo os académicos individuais levan unha parte do valor dunha empresa”, di o investigador.
O problema é que, ás veces, esta participación é demasiado elevada. Cando isto ocorre, pode repercutir no crecemento da empresa ao desincentivar o investimento privado.
“A universidade ou o académico que recibe o capital non corre ningún risco”, di Rowe. Os estudantes de doutoramento ou os posdoutorais que fundaron a empresa asumen todo o risco”, explica.
Ao tomar unha participación demasiado grande, as institucións poderían afectar o desenvolvemento da empresa. Temos que asegurarnos de que os mozos investigadores poidan saír e arriscarse”, afirma Rowe.
Mentres tanto, Deep Branch parece ser un bo exemplo de como a transición do mundo académico á industria privada pode funcionar ben. Cun equipo cada vez máis numeroso, a empresa está a buscar máis investimentos para desenvolver as súas próximas instalacións.
“Mantémonos ocupados”, conclúe Rowe, sorrindo.
A investigación descrita neste artigo financiouse con fondos da UE. Artigo publicado orixinalmente en Horizon, a revista de Investigación e Innovación da Unión Europea.
