O orgasmo das mulleres é un dos grandes misterios da fisioloxía feminina. Tentar descubrir a súa función biolóxica actual ou ancestral deu máis dun quebradizo de cabeza a biólogos e antropólogos.
Un novo estudo levado a cabo por científicos da Universidade de Yale e o Hospital Infantil de Cincinnati, que se publica no Journal of Molecular and Developmental Evolution, indagou na súa orixe evolutivo para chegar a comprender algo máis do pracer sexual feminino.
O pracer feminino é un vestixio evolutivo que tivo unha función reprodutiva
Pero por que a atención só se centran no orgasmo delas? Mentres que o orgasmo masculino ten unha misión clara na reprodución, que é a transferencia de esperma, non existe tal función nas mulleres. “As mulleres poden quedar embarazadas sen ter un orgasmo”, aclara Mihaela Pavlicev, do Hospital Infantil de Cincinnati e coautora do estudo.
“Entón, para que serve?”, pregúntase o outro autor do estudo, Gunter Wagner, da Universidade de Yale. “É unha pregunta que xa se facía Aristóteles. E hai unha peza crave neste quebracabezas: algunhas mulleres non chegan ao orgasmo nas súas relacións sexuais. Se tivese unha función biolóxica clara, o mecanismo debería ser máis efectivo”, insiste Wagner.
O orgasmo como vestixio
A resposta á que chegaron estes investigadores é que o orgasmo das mulleres é un vestixio evolutivo que non ten utilidade práctica para a reprodución, aínda que unha vez tívoa: desencadeaba a ovulación. E “agora posúe novas funcións, como os seus beneficios psicolóxicos”, explica Wagner.
O ciclo de ovulación das humanas é independente da súa actividade sexual, con todo, noutras especies de mamíferas vén inducido a través da cópula. Por esta razón, os investigadores estableceron a hipótese de que antigamente as femias humanas tamén ovulaban despois do clímax sexual, e a evolución modificou este proceso cara a unha ovulación espontánea.
O clítoris pasou de estar dentro da canle vaxinal á súa situación actual
Isto significaría que o orgasmo feminino é un resto daquela función que tiña nas nosas antepasadas e que actualmente se perdeu, xa que hoxe en día non parece existir ningunha asociación entre o pracer sexual das mulleres e a reprodución.
Con todo, unha característica permanecería invariable desde entón: a descarga neuroendocrina de prolactina e oxitocina, hormonas que segregan as mulleres no clímax, xogan un papel esencial na ovulación das mamíferas.
“Observamos que o aumento hormonal que acompaña ao orgasmo feminino humano tamén está presente noutras especies e é especialmente importante naquelas que non ovulan espontaneamente, senón só despois da cópula, como o coello, o gato ou o furón”, indica Pavlicev. “Noutras palabras, as hormonas dos nosos orgasmos inducen a ovulación nestas especies”, engade.
A migración do clítoris
Outro dos achados máis interesantes do estudo é que permitiu saber que o clítoris non sempre estivo na súa posición actual.
Grazas a unha análise comparativa de xenitais femininos, os autores decatáronse de que “cambiaron de lugar ao mesmo tempo que o corpo das femias pasaba dunha ovulación inducida polo macho a unha ovulación espontánea. O clítoris pasou de estar no interior da canle vaxinal das femias para estar onde actualmente está, pois xa non facía falta alcanzar un orgasmo para ovular”, explica a investigadora. Segundo cren os investigadores, isto puido deberse a que perdera a súa función ata ese momento.
O porqué da evolución á ovulación espontánea continúa sendo un misterio
A migración do clítoris lonxe da vaxina fixo que fose menos probable alcanzar o orgasmo coa penetración. Por que ese cambio, que aparentemente prexudica a predisposición das mulleres cara ao sexo? “Nós non podemos saber as razóns polas que a evolución seguiu ese camiño”, responde a investigadora. “Podemos especular que nos comezos da ovulación espontánea o orgasmo e as hormonas que se liberan nel lembrasen ao organismo a ovulación inducida, o que podería interferir nos ciclos regulatorios e interromper embarazos en caso de habelos. Pero isto son cuestións que requiren máis investigación”, conclúe Pavlicev.