Se vostede está lendo isto é grazas ás persoas que ve na imaxe. John B. Goodenough, M. Stanley Whittingham e Akira Yoshino, gañadores do Nobel de Química 2019, son tres dos impulsores da batería de ión-litio, o sistema lixeiro, recargable e duradeiro que hoxe usamos nos nosos teléfonos móbiles, computadoras e mesmo vehículos eléctricos, ademais de ser útil no almacenamento de enerxía solar e eólica, axudando a que o mundo sexa cada vez menos dependente dos combustibles fósiles.
Tal e como expón o xurado dos Nobel de Química na súa decisión, Goodenough, Whittinghan e Yoshino conseguiron, en diversos momentos, o desenvolvemento e optimización duns aparellos hoxe indispensables. Durante a crise do petróleo dos anos 70, Whittinghan pensou en novos métodos para evitar a dependencia destas fontes de enerxía. Así comezou a investigar os supercondutores, e descubriu un material moi rico a nivel enerxético, que usou para un cátodo innovador nunha batería de litio. Fíxoo con disulfuro de titanio, que a nivel molecular pode intercalar ións de litio.
The 2019 #NobelPrize in Chemistry has been awarded to John B. Goodenough, M. Stanley Whittingham and Akira Yoshino “for the development of lithium-ion batteries.” pic.twitter.com/LUKTeFhUbg
— The Nobel Prize (@NobelPrize) October 9, 2019
O ánodo da batería creada por Witthingham estaba feito parcialmente de litio metálico, que ten un forte impulso para liberar electróns. Esto deu como resultado unha batería que tiña un gran potencial, algo máis de dous voltios. Porén, o litio metálico é reactivo, e a batería era demasiado explosiva para ser viable.
Pero máis tarde, John Goodenough prediciu que o cátodo tería un potencial aínda maior se se fixera usando un óxido metálico. Baseándose nisto, en 1980 demostrou que o óxido de cobalto con ións de litio intercalados pode producir ata catro voltios. Isto conduciu a un tipo de batería moito máis potente.
E en 1985, a partir do cátodo ideado por Goodenough, Akira Yoshino creou a primeira batería de ión-litio comercialmente viable. En vez de usar litio reactivo no ánodo, usou coque de petróleo. Obtívose así unha batería segura, lixeira e resistente que podía cargarse centos de veces antes de deteriorarse.
A súa vantaxe é que non se basean en reaccións químicas que descompoñen os electrodos, senón en ións de litio que flúen dun lado a outro entre o ánodo e o cátodo.
Hoxe, esta batería forma parte dos dispositivos electrónicos portátiles que utilizamos para comunicarnos, traballar, estudar, escoitar música, consumir todo tipo de contidos audiovisuais e en xeral, acceder a unha fonte inesgotable de coñecemento.
