Únete á nosa canle de Whatsapp
Un estudo realizado por científicos do Instituto de Catálise e Petroleoquímica e o Instituto de Parasitoloxía e Biomedicina “López-Neyra”, ambos os do Consello Superior de Investigacións Científicas (CSIC), demostrou que unha modificación química no principal antioxidante do té verde permite aumentar a súa estabilidade en solución acuosa e incrementar a súa capacidade neuroprotectora in vitro. Os resultados foron publicados na revista Frontiers in Nutrition.
Estudos previos xa documentaran a capacidade que teñen diversos polifenois de orixe vexetal para retardar a aparición de enfermidades dexenerativas e procesos patolóxicos como o Alzheimer, o Parkinson, a esquizofrenia ou o cancro. Este efecto adoita relacionarse coa actividade antioxidante destas moléculas e a súa capacidade para reducir os niveis de especies de osíxeno reactivo (ROS), incluíndo os radicais libres. Con todo, moitos destes polifenois mostran unha baixa biodispoñibilidade.
A diferenza do té negro, o té verde (Camellia sinensis) non é sometido a un proceso de oxidación ou aireación durante o seu procesado, polo que os seus compoñentes bioactivos non se ven alterados. Unha cunca de té verde contén aproximadamente 80 miligramos dun composto antioxidante denominado galato de epigalocatequina ou EGCG.
O té verde contra as enfermidades neurodexenerativas
“Na natureza, moitos destes polifenois están glicosilados, é dicir, conxugados cunha molécula de azucre, fundamentalmente glicosa. Baseándonos neste fenómeno, propuxémonos en primeiro lugar glicosilar o antioxidante EGCG para mellorar as súas propiedades. E lográmolo mediante un proceso biocatalítico”, detalla Francisco J. Plou, do Instituto de Catálise e Petroleoquímica do CSIC.
Os investigadores levaron a cabo a modificación do EGCG en auga, a 50° C e cunha encima dunha bacteria termófila. O traballo demostra que a modificación química da estrutura do EGCG mediante a incorporación dunha glicosa permite aumentar o efecto neuroprotector desta molécula.
“En presenza de peróxido de hidróxeno, que actúa como axente daniño para as neuronas, observamos que tanto o EGCG como o composto que sintetizaramos aumentaban a viabilidade das células neuronais. O máis interesante foi comprobar que dita protección era maior co noso glucósido que co EGCG. En definitiva, a modificación química da estrutura da catequina mediante a incorporación dunha glicosa permite aumentar o efecto neuroprotector desta molécula”, detallou o investigador do CSIC.
Os resultados obtidos poden servir de base para futuras aplicacións desta familia de compostos, como nutracéuticos ou ingredientes funcionais, co obxecto de previr enfermidades neurodexenerativas. O seguinte paso é corroborar os resultados do laboratorio levando a cabo estudos in vivo.
Referencia: Effect of α-Glucosylation on the Stability, Antioxidant Properties, Toxicity, and Neuroprotective Activity of (–)-Epigallocatechin Gallate (Publicado en Frontiers in Nutrition).
