Únete á nosa canle de Whatsapp
As galaxias espirais, como a Vía Láctea, caracterízanse por posuír un disco de escaso grosor onde se atopan a maior parte das estrelas. Estes discos teñen un tamaño limitado e, a partir de certa distancia, xa case non hai estrelas. Na nosa galaxia, non se tiña constancia de que houbese estrelas de disco a distancias do centro maiores que dúas veces a do Sol. É dicir, pensábase que a nosa estrela máis próxima atopábase situada á metade do radio galáctico. Con todo, si as hai e bastante máis lonxe, a máis do triplo desa distancia. Mesmo, é probable que algunhas superen o cuádruplo desa distancia.
“O disco da nosa galaxia é enorme: dun 200 mil anos-luz de diámetro”, sinala Martín López Corredoira, investigador do Instituto de Astrofísica de Canarias ( IAC) e primeiro autor do artigo que publicou recentemente a revista Astronomy & Astrophysics, no que colaboraron científicos do IAC e o National Astronomical Observatory of China (NAOC). Ata agora calculábase un diámetro da Via Láctea de entre 100 e 180 mil anos luz.
Ata agora calculábase que o diámetro da Vía Láctea era de entre 100.000 e 180.000 anos luz
“A nosa análise revela a presenza de estrelas do disco nun radio superior a 26 kpc (cun 99,7 % de probabilidade) e máis de 31 kpc (con 95,4 % de probabilidade)”, sinalan os autores no seu estudo. Un kiloparsec (kpc) son uns 3.262 anos luz.
A grandes liñas, poderiamos imaxinar que as galaxias como a Vía Láctea están compostas por un disco, no que viran uns brazos espirais, e un halo, con forma esférica, que o envolve. Na elaboración desta investigación comparáronse as abundancias de metais nas estrelas no plano galáctico coas do halo, para atopar que hai mestura de halo e disco ata as grandes distancias indicadas.
Os investigadores alcanzaron estas conclusións tras realizar unha análise estatística de datos cartografiados obtidos con dous proxectos –denominados Apogee e Lamost– que obteñen espectros de estrelas, é dicir, información sobre a súa velocidade e composición química.
O estudo dos metais estelares contribuíu a demostrar a existencia de estrelas máis lonxe do que se cría
“Usando o contido en metais das estrelas dos catálogos, coa combinación de atlas espectrales de alta calidade como Apogee e Lamost, e a distancia á que sitúan os obxectos, comprobamos que hai unha fracción apreciable de estrelas máis aló de onde se supoñía que acaba o disco da Vía Láctea”, explica Carlos Allende, investigador do IAC e coautor desa publicación.
Pola súa banda, Francisco Garzón, investigador do IAC e outro dos autores do artigo, aclara: “Non fixemos uso de modelos, que ás veces só dan as respostas para as que se deseñaron. Só estatística sobre un gran número de obxectos. Os resultados están, pois, libres de suposicións apriorísticas, máis aló dunhas poucas firmemente establecidas.”
