O rorcual común (Balaenoptera physalus), tamén chamado balea de aleta, é unha especie de cetáceo misticeto da familia Balaenopteridae. En tamaño, este animal é o segundo máis grande existente no planeta, só superado polo rorcual azul. Pode chegar a alcanzar unha lonxitude de 27 metros.
Como todos os demais misticetos, o rorcual común sufriu unha caza intensiva durante o século XX e está catalogado como unha especie en perigo de extinción. Case 750.000 destes rorcuais foron cazados no hemisferio sur só entre 1904 e 1979, e na actualidade tan só quedan menos de 3.000 nesa rexión.
O rorcual común é un dos cetáceos máis rápidos e pode manter velocidades de ata 37 km/h, rexistrándose velocidades superiores a 40 km/h, razón pola cal recibe o apelativo de «galgo dos mares». Son máis gregarios que outros rorcuales e polo xeral viven en grupos de seis a dez individuos, aínda que nas zonas de alimentación sexa posible observar ata 100 exemplares xuntos.”
O rorcual común é un animal filtrador que se alimenta de pequenos cardúmenes de peixes, de luras, de crustáceos como os misidáceos e de kril. Aliméntase abrindo as mandíbulas mentres nada a unha velocidade relativamente alta, pois segundo recentes estudos alcanza os 11 quilómetros por hora, o que fai que trague máis de 70 metros cúbicos de auga en cada inxestión.
Mergúllase de forma rutineira a profundidades de máis de 200 metros, onde executa unha media de catro «arremetidas», alimentándose de agregacións de kril. Cada grolo prové á balea de aproximadamente 10 kg de kril. Un rorcual pode consumir ata 1800 kg de comida ao día.
Aínda que estes galgos de mar son rápidos hai algúns aínda máis rápidos.
Por exemplo, “a formiga Drácula (Mystrium camillae) pode morder coas súas mandíbulas a velocidades de ata 90 metros por segundo, é dicir, pode morder a 324 quilómetros por hora, o que o converte no movemento animal máis rápido rexistrado.
En terra, os guepardos (Acinonyx jubatus) poden desprazarse a 120 quilómetros por hora en carreiras curtas. En aire, os peregrinos (Falco peregrinus) son capaces de caer en picado a máis de 360 quilómetros por hora. En mar, as gambas mantis (Neogonodactylus oerstedii) son capaces de desprazarse a máis de 80 quilómetros por hora.”