Únete á nosa canle de Whatsapp
Hai uns anos contáronme unha historia tan fermosa como real*. Nos últimos días de maio, no tempo no que os días medran coa fachenda dunha festa que parece non ter fin, houbo no Materno da Coruña unha familia que pasou bastantes noites, moi longas, sen poder durmir. Non era só a típica adrenalina prenatal. A uns centímetros do cativo que ía vir ao mundo medraba un cancro de útero. Seguramente con bo criterio, dadas as circunstancias, un médico aconselloulle á nai que renunciase a ver nacer aquela criatura. Chegou a dicir algo horrible: de alí podía saír algo semellante a un monstro.
As decenas de decisións que tomamos todos os días marcan para sempre o camiño da vida. Aquela nai levaba no seu corazón unha forza tan grande coma temeraria. Nunca saberemos se aquilo foi cousa da fe, do amor valente que canta Xoel López, ou das ganas tolas por vivir, por falar, por salvarse, das gañas de todo ao mesmo tempo; esa xente á que seguía Jack Kerouac, e á que debiamos seguir todos nós.
Contan que a aquela muller era difícil convencela. Estaba disposta a dar a vida por aquel cativo. Saíse como saíse. Hoxe en día, non sen moito esforzo, o aborto é un asunto que, salvo pequenas bolsas de resistencia anacrónicas, temos bastante superado. Non paga a pena recrearse nisto. Aquela muller, coma calquera, debía ter o dereito a decidir sobre o seu corpo e a súa vida.
A muller decidiu. E resulta que o monstro non estaba alí. No seu lugar apareceu un cativo aparentemente san, ben mantido, de máis de catro quilos e cincuenta e pico centímetros. Toda a familia comezou a examinar ao neno, co instinto que ten a xente honrada, pouco acostumada a que lle dean duros a catro pesetas, á procura dalgunha imperfección no seu corpo. Falsa alarma; aparentemente, todo estaba ben. Por alí andaba o avó da criatura, pai da nai, que coñecía ben aquel temor. Levaba catro anos sen vexiga, tamén por culpa do carallo do cancro. Ver ao seu neto san e salvo foi un xute de vida enorme, tan grande que lle regalou moitos anos máis neste mundo ata que outro tumor, vil e letal, regresou para acabar co seu corpo, mais non coa súa dignidade nin co seu exemplo.
Vinte e oito anos e pico despois desa historia, o pasado 31 de agosto, Paloma naceu na Coruña. A súa nai tamén venceu ao cancro sendo moza. E tamén tivo a valentía de someterse a un tratamento xenético esperanzador. Grazas ao traballo titánico dos científicos, Paloma naceu libre dunha mutación que, con bastante probabilidade, máis tarde ou máis cedo, lle acabaría causando un cancro de mama coma o que tivo que pasar súa nai.
Parabéns para Paloma, para súa nai, e para todos os que a van querer sempre. E parabéns, claro está, para a ciencia. Polo dereito a vivir en paz.
*Por hixiene, é recomendable que os xornalistas manteñan unha certa distancia cos seus textos. O bastante preto para crelos e sentilos; e o bastante lonxe para non utilizalos como unha causa persoal e egoísta. Mais non me saíu de dentro outro xeito de contar o que significa o nacemento de Paloma, e por iso vos contei a historia da miña nai. Unha nai valente é a salvagarda ante case todo na vida, pero ás veces é preciso outro pequeno empurrón. E aquí, precisamente, está o enorme agasallo que nos ofrece a ciencia.
