Únete á nosa canle de Whatsapp
Ao analizar os episodios de risa de 50 persoas, un equipo de científicos con participación da Universidade Complutense de Madrid diagnosticou cadros de depresión cunha precisión do 82,1%. O estudo reflicte diferenzas entre as gargalladas masculinas e femininas, e abre a porta a que, nun futuro, a análise da risa poida converterse nunha técnica complementaria para diagnosticar esta enfermidade mental.
A forma en que ri unha persoa pode indicar que sofre depresión. Así o demostrou un estudo no que participan a Universidade Complutense de Madrid (UCM), o Instituto de Investigación Sanitaria de Aragón e o Instituto Aragonés de Ciencias da Saúde.
“A risa é unha pegada propia de cada persoa, pero coa peculiaridade de que, a diferenza da dactilar, é unha pegada cambiante, dinámica, ao expresar nun momento dado o seu estado psicolóxico e saúde mental”, explica Rafael Lahoz-Beltra, investigador do departamento de Matemática Aplicada (Biomatemática) da UCM e un dos autores do traballo.
A risa expresa o estado psicolóxico e a saúde mental das persoas
Para medir un concepto tan esvaradío, os científicos analizaron as espiracións nas que a persoa di “ja”, o que se coñece como plosivo e que se repite cada 210 milisegundos, tal e como revelou un traballo anterior. En total, analizaron 934 risas procedentes de 30 pacientes con depresión e 20 sans, recollidas nun estudo previo.
O traballo, publicado na revista Entropy, revela unha precisión do 82,1% á hora de clasificar a uns e outros participantes en función de se tiñan ou non depresión analizando a pegada das súas risas.
Dos cinco primeiros plosivos de cada episodio de risa, os investigadores extraeron os valores de dez variables, como a duración, frecuencia ou resonancias acústicas. “Analizando a entropía -a orde dun sinal acústico- en cada plosivo, cremos atopar unha regra que distingue a un suxeito san doutro con depresión” , afirma Lahoz-Beltra.
O diagnóstico no caso dos homes era máis preciso que no das mulleres, o que podería deberse, segundo os autores, a que a depresión se manifesta de forma diferente en ambos os sexos, e que o sentido do humor non ten o mesmo papel social en ambos os grupos de persoas.
Segundo o estudo, un individuo san é aquel cuxa entropía do primeiro episodio de risa relaciónase coa da quinta gargallada: ou os dous valores son altos ou os dous son baixos. Con todo, “atopamos que os suxeitos con depresión non parecían seguir esta regra”, destaca o científico. A clave parece estar no quinto episodio de risa, cun valor máis baixo nas persoas que padecen depresión.
A análise da risa coma técnica complementaria para detectar este tipo de doenzas
Para chegar a estes resultados, os científicos usaron a técnica de árbore, na que os nodos representan un posible resultado. Deseñada polos servizos informáticos da UCM, a ferramenta permite elixir ou descartar unha rama, ata chegar á que maiores probabilidades teña no diagnóstico da enfermidade.
Os autores propoñen que a análise da risa sexa unha técnica complementaria para detectar este tipo de doenzas. “Facendo un paralelismo cos computadores, as nosas análises complementarían devandito diagnóstico, reflectindo aspectos relacionados coa actividade mental ou software, mentres que as técnicas de neuroimaxe achegan un diagnóstico pola análise de estruturas anatómicas, algo así como o hardware”, compara Lahoz-Beltra.
Os investigadores da UCM traballan na aplicación dunha das técnicas máis populares da intelixencia artificial, as redes neuronais artificiais, na risa. Se conseguen clasificar con éxito aos pacientes, sería un primeiro paso no deseño dun sistema para a análise automática da risa.
