Tras a morte de Albert Einstein, hai 60 anos, o seu cerebro foi separado do resto do corpo, coa intención de analizalo e descubrir a clave da súa xenialidade. Comezou así non só un proxecto de investigación, senón un periplo tan disparatado que a miúdo foi tomado por lenda urbana. Non é así. A parte máis prezada da anatomía do científico gárdase en frascos e tallado en finos anacos, segundo confirma Michael Paternini, autor de Paseando con Mr.Albert: unha viaxe a través de EUA co cerebro de Einstein.
O cerebro de Einstein segue a espertar aínda hoxe toda a súa capacidade de inspirar o asombro e espertar a curiosidade dos científicos. Faleceu o 18 de abril de 1955 e foi incinerado… parcialmente. En 1978, o cerebro foi redescuberto en posesión do doutor Thomas S. Harvey polo xornalista Steven Levy. As seccións do cerebro que obraban no seu poder foran preservadas en alcohol en dous grandes tarros de doce durante 23 anos. Esa foi unha sorpresa. Outra, que posuía unas características moi distintas das normais.
“Cando escoitei por primeira vez a historia do cerebro de Albert Einstein pensei que era unha lenda urbana, pois era demasiado rara para ser certo” recordaba recentemente Michael Paternini nunha conversación coa BBC.
Thomas Harvey quedou co cerebro, probablemente sen o consetimento da familia
Thomas Harvey, patólogo estadounidense falecido en 2007, logrou quedar co cerebro do pai da Teoría da Relatividade, probablemente sen o consentimento da familia. Paternini, interesado pola historia, logrou encontrar o patólogo cando este era xa un ancián de 84 anos.
Despois de conseguir o cerebro, Harvey lograra levalo á casa e gardábao nun gran tarro de cristal. Pero foron pasando os anos e a promesa de Harvey, repetida unha e outra vez, de que revelaría as claves do cerebro dun dos xenios da historia non daba froitos.
Harvey recibiu moitas críticas polos seus métodos desordenados e por non lograr ningún tipo de resultado científico. “Cortou partes do cerebro e empezou a envialas a expertos en anatomía. Pero os resultados ao longo dos anos non foron concluíntes”, resume o autor do libro.
En silencio
Tras encontrar Harvey, Paternini e el embarcáronse nunha viaxe a través de Estados Unidos en busca da filla de Einstein e co cerebro do seu pai no maleteiro, experiencia que o xornalista plasmou no seu libro. “A viaxe durou 6.400 quilómetros, pero eu sentín como que eran 16.000”, recorda o autor. “Harvey caía en silencios profundos e podía pasar o tempo que tardaban en percorrer un Estado enteiro sen falar”. O xornalista cre que era a estratexia ideada polo patólogo como resposta ás críticas que recibira durante toda a súa vida.
Antes de morrer, Harvey viaxou polos EUA co órgano no maleteiro en busca da filla de Einstein
Pero se as pesquisas de Harvey non deran frutos, a aparición dun artigo sobre Harvey nunha revista no verán de 1978 comenzou a cambiar as cousas. Os xornalistas acamparon no xardín da súa casa e a revista Science entrevistou o médico. Empezou a era dos estudos do cerebro de Einstein.
“É un cerebro excepcional. Pero non polo seu tamaño. Pesaba 1.230 gramos, o cal para un home de 76 anos (a idade de Einstein cando morreu) non é excepcionalmente grande”, dixo Frederick Lepore, un dos investigadores do cerebro do xenio. “Pero cando se examinan as fotos, ten unha anatomía moi extraordinaria”, afirmou o científico.
“A maioría das persoas temos tres xiros prefrontais, mentres que Einstein tiña catro ao contar cun extra no seu lóbulo frontal medio. Os xiros son as elevacións da superficie do cerebro que se producen ao pregarse a codia. Están separadas por sucos. Ten moitas outras cousas (distintas). Todos os seus lóbulos do cerebro son distintos á anatomía normal”, sinalou.
Unha das preguntas que rodea esta cuestión é se Einstein naceu con esas características cerebrais ou estas se desenvolveron tras unha vida dedicada a pensamentos complexos. Son asuntos que o incrible periplo do cerebro do científico aínda non desvelou.