Únete á nosa canle de Whatsapp
Aínda que os dentes de quenlla abundan no rexistro fósil, os seus corpos −que están feitos de cartilaxe− de cando en cando consérvanse. Por iso, a actual comprensión da anatomía do extinto Otodus megalodon segue sendo moi limitada. Agora, un equipo liderado pola Universidade de Swansea (Gales, Reino Unido) e o Royal Veterinary College de Londres creou a primeira reconstrución computacional en 3D do corpo desta quenlla xigante.
Con esta reconstrución, os autores puideron obter información sobre a súa alimentación, anatomía e movementos migratorios. Os resultados do estudo publicáronse na revista Science Advances.
Para crear o modelo tridimensional, os autores utilizaron datos dun fósil de columna vertebral excepcionalmente ben conservado −cuxo descubrimento remonta a 1860− e de varios dentes de O. megalodon, en combinación co condro-cranio dunha gran quenlla branca, o seu análogo vivo máis próximo.
A partir deste modelo 3D, puideron determinar a lonxitude e masa corporal, a velocidade de nado e a demanda enerxética da quenlla primitiva. O modelo 3D suxire que este depredador era máis grande do estimado previamente, cuns 16 metros de longo e un peso superior a 61 toneladas. “Grazas a esta reconstrución, agora sabemos que este espécime de megalodón era uns 9 metros máis longo do que se describiu anteriormente”, conta John Hutchinson, investigador do Royal Veterinary College.
“Estimamos que un O. megalodon adulto podería navegar a velocidades absolutas máis rápidas que calquera especie de quenlla moderna e consumir por completo presas do tamaño das orcas, que están entre os depredadores actuais máis grandes”, escriben os autores.
Viaxes longas sen parar a encher
A investigación indica que o antigo leviatán era un “súper-depredador transoceánico”, que realizaba migracións prolongadas. A elevada velocidade de nado calculada- de 1,4 metros por segundo- implica que esta antiga quenlla podía percorrer distancias maiores que os seus competidores. A súa preferencia alimenticia por presas de gran tamaño de seguro permitíalle minimizar a competencia con outros depredadores e ademais proporcionáballe unha fonte de enerxía suficiente para realizar viaxes longas, sen necesidade de volver alimentarse durante un tempo.
“A súa preferencia alimenticia por presas de gran tamaño, de ata oito metros, proporcionáballe unha fonte de enerxía suficiente para realizar viaxes longas”
Os fósiles de megalodón foron atopados en todo o mundo, o que apoia a idea dunha distribución “cosmopolita”. Algúns estudos mencionaron a posibilidade de que esta quenlla migrase a través dos mares, pero esta é a primeira vez que esta hipótese é apoiada calculando a velocidade de natación e a demanda enerxética”, explica Jack Cooper, investigador da Universidade de Swansea.
“As nosas estimacións da velocidade de nado suxiren que o megalodón podía viaxar longas distancias, mesmo nun día, e os cálculos enerxéticos indican que podía pasar moito tempo sen alimentarse. Esta é unha boa evidencia da súa capacidade de migrar a través do océano”, prosegue Cooper.
Nesta mesma liña, Catalina Pemento, autora senior do traballo, sinala que os resultados apuntan a “unha gran capacidade do megalodón para consumir presas de enorme tamaño —de ata oito metros de lonxitude—, o que lle permitía satisfacer os requirimentos calóricos de dous meses. A nosa hipótese é que podería preferir presas grandes, o que lle daría diferentes vantaxes, incluído a posibilidade de realizar migracións longas sen necesidade de volver comer”.
Os investigadores conclúen que, como principal depredador e gran viaxeiro, Ou. megalodon desempeñaba un papel ecolóxico importante e probablemente a súa extinción tivo un gran impacto no fluxo global de nutrientes e nas redes tróficas alimentarias dos océanos.
Referencia: Cooper et al. “The extinct shark Otodus megalodon was a transoceanic superpredator: Inferences from 3D modelling”. (Publicado en Science Advances)
