O Congreso Internacional Médico-Cirúrxico que comeza este luns en Santiago acolle na capital galega a preto de 350 estudantes e investigadores de varios países. Haberá intervencións e mesas redondas con figuras de referencia nas Ciencias da Saúde, Medicina, Bioloxía, Bioquímica ou a Biotecnoloxía. Ademais, este congreso contará coa presenza de Tal Golesworthy, un enxeñeiro británico cunha particular historia detrás.
Golesworthy padece a síndrome de Marfan, unha enfermidade xenética do tecido conectivo que provoca o crecemento anormal do esqueleto, sobre todo nas extremidades, ademais doutros trastornos. O máis complicado, non en tanto, é a dilatación da arteria aorta ascendente, que pode causar a morte prematura das persoas que a padecen. A Tal detectáronlle este problema no ano 1992, e precisaba ser operado canto antes. A el non lle convencía moito o procedemento: “Era bastante horrible, anestésiante, ábrenche o peito, pásanche a unha máquina de corazón e pulmón artificial, baixan a túa temperatura corporal a 18ºC, páranche o corazón, quitan a aorta e cámbiancha cunha válvula de plástico”, explica Golesworthy nun dos congresos onde contou a súa experiencia
Tampouco lle convencía o feito de que, despois da operación, debido ao perigo da formación de coágulos a causa da válvula, Tal debería tomar de por vida a warfarina, un potente anticoagulante que pode causar serias hemorraxias.
Ante este problema, enfocou o problema desde o punto de vista que tomaría un enxeñeiro. “É só un problema de tuberías. Podo facelo”, pensou. Non sen poucas reticencias, conseguiu poñer de acordo a un grupo de médicos e enxeñeiros que comezaron a traballar xuntos para estudar a idea de Tal.
“O problema coa aorta ascendente nas persoas con síndrome de Marfan é que carece de certa resistencia á tracción. Existe a posibilidade, por tanto, de envolver o tubo externamente. Manteríase estable e sen problema. Se un tubo de alta presión, ou unha liña de alta presión hidráulica, se avulta un pouco, só se debe envolver o exterior cunha cinta. O concepto é simple, pero non tanto a execución”, explica o enxeñeiro.
Nun longo proceso de deseño CAD, tomando datos da arteria e do aparello circulatorio de Wolesworthy, o equipo de traballo obtivo unha estrutura personalizada para recubrir a aorta ascendente. Unha vez preparado o modelo, segundo Golesworhy, “a instalación é bastante sinxela”. A intervención durou apenas catro horas e media, moito menos do que duraría a operación que tiñan pensada os médicos nun primeiro momento.
Todo saíu ben. Hoxe Tal conta a súa historia por medio mundo, e non precisa tomar warfarina. Ademais, unhas 30 persoas foron xa intervidas polo mesmo procedemento, sen que se produciran serios problemas ata o de agora.
O mércores, en Santiago de Compostela, Golesworthy falará de novo da súa idea. Sempre aproveita para destacar a importancia e a necesidade da colaboración interdisciplinar na ciencia. “Cando se ten a un grupo de persoas que tivo unha formación profesional profesional diferente (…), e se pode reunir a esa xente, e conseguir que falen e se entendan entre eles, os resultados poden ser espectaculares. Poden atopar solucións nunca vistas, de xeito moi rápido e eficiente”.