Únete á nosa canle de Whatsapp
Os danos causados polas mareas vermellas nas rías galegas poderían reducirse en gran medida despois do achado dun grupo de investigadores, entre os que están científicos da facultade de Veterinaria de Lugo e do Centro de Investigacións Mariñas (CIMA) de Vilanova de Arousa. No marco do proxecto Epitox, os científicos descubriron que é posible crear mexillóns que acumulen menos toxinas ou, polo menos, reducilas a niveis inferiores aos prexudiciais para a saúde humana.
Combináronse sementes silvestres coas producidas en criadeiros para estudar a herdabilidade
O traballo, publicado na revista Aquaculture, explica que é posible reducir o impacto das toxinas complementando ou reemplazando a semente silvestre coa producida nun criadeiro. Na investigación, coordinada polo CIMA de Vilanova, tamén participaron os científicos do departamento de Xenética da Facultade de Veterinaria da USC Ania Pino, José María Álvarez, Jorge Guerra, Manuel Vera, Belén G. Pardo e Paulino Martínez e Juan Blanco e José Fuentes, do CIMA.
“Para saber se é posible desenvolver un programa de selección xenética que permita conseguir unha estirpe que non acumule toxina hai que saber que se deixas como reprodutores a mexillóns que acumulan pouca toxina, os seus fillos tamén acumularán pouco. Isto só é posible se o valor da herdabilidade é substancial”, explica á Axencia SINC Miguel Ángel Toro, investigador da Politécnica de Madrid que tamén participou no traballo.
Así, estimouse “a herdabilidade e as correlacións (xenéticas e fenotípicas) para a concentración de toxinas tanto despois dun episodio tóxico relacionado coa toxina diarreica principal, como despois dun período de depuración en instalacións interiores“. Posteriormente, “aproveitamos o deseño experimental para estimar os mesmos parámetros para outros rasgos relevantes para a produción de mexillón, como o crecemento e a cor“, conta Toro.
Resultados
Os resultados obtidos amosaron que as herdabilidades foron moderadas pero significativas, tanto despois dos períodos de acumulación como os de depuración, o que sinalaba a posibilidade de reducir a concentración de toxinas a través de programa de mellora xenética en mexillóns.
Os mexillóns máis grandes e máis brancos parecen acumular menos toxinas
Nas análises sobre o crecemento tamén se viron herdabilidades moderadas. E a cor amosou tamén unha transmisión moi alta deste patrón de pais a fillos, o que os converte nun candidato moi axeitado para a selección en función das demandas de produtores e consumidores. Como curiosidade, cabe sinalar que os trazos relacionados co crecemento amosaban correlacións xenéticas e fenotípicas negativas coa concentración de toxinas, mentres que os de cor resultaron positivos. Por tanto, conclúese que os mexillóns máis grandes e máis brancos parecen acumular menos toxinas.
“O estudo respalda a viabilidade dos programas de mellora para afrontar os principais problemas da industria do mexillón, pero este enfoque determinará un cambio na produción de semente, cambiando ou complementando a silvestre coa que se produce nos criadeiros”, conclúe Miguel Ángel Toro.
