Unha das últimas portadas da revista Angewandte Chemie mostra un polímero gris cunha sucesión de hidracidas, compostos químicos que actúan de ‘enchufes’ onde se conectan diferentes moléculas. Desta forma actívase o polímero -que pasa a vermello e negro no debuxo-, un estado no que pode interactuar con ácidos nucleicos, como o ARN. Ambos forman unha maraña ou nanopartícula que pode atravesar a membrana celular. Logo, dentro, pódese liberar o material xenético.
Esta ilustración resume o proceso que realizaron investigadores do Centro Singular de Investigación en Química Biolóxica e Materiais Moleculares (CiQUS) da Universidade de Santiago de Compostela, xunto a colegas da Universidade de Birmingham (Reino Unido). O equipo desenvolveu unha nova técnica para preparar diversos materiais poliméricos (formados por unidades repetidas) e bioactivos, ademais de facelo de maneira rápida, sinxela e en condicións compatibles cun medio fisiolóxico.
O modelo aplicouse con éxito para o transporte e entrega do siRNA
“Desta forma evitámonos os pasos de purificación e illamento que son necesarios noutros métodos de sínteses de polímeros, onde se utilizan normalmente disolventes orgánicos incompatibles co medio fisiolóxico”, explica Javier Montenegro, coautor do traballo, quen destaca que o modelo se aplicou con éxito para o transporte e entrega intracelular dun material xenético concreto: ARN interferente (siRNA), un pequeno ARN de cadea dobre que interfire o paso de información do ADN á síntese de proteínas.
Os investigadores primeiro crearon a estada ou molde polimérico coas hidrazidas, onde se poden ancorar moléculas con diferente natureza, que cambian a natureza do polímero. Desta forma pódeno activar para transportar ADN ou ARN a través das bicapas lipídicas da membrana celular.
No seu experimento os investigadores empregaron células humanas HeLa, moi usadas en cultivos celulares, tratadas artificialmente para expresar unha proteína fluorescente. É dicir, poden brillar. Grazas a que o siRNA ten unha secuencia que inhibe a proteína fluorescente, pódese medir como transcorre a entrega do ARN simplemente vendo canto deixou de brillar a célula.
Segundo os autores, os resultados deste novo mecanismo de síntese poderíase aplicar como “terapia xénica”, xa que permite a transmisión de material xenético para, por exemplo, desactivar a síntese dunha determinada proteína. Tamén poderíase empregar noutras áreas de interese biolóxico, como o desenvolvemento de polímeros antimicrobianos.