Únete á nosa canle de Whatsapp
Un dos grandes problemas que se expoñen cando se estuda un buraco negro é que as leis da física deixan de ter sentido nas súas rexións máis profundas. Ese lugar, no que se concentran grandes cantidades de masa e enerxía, recibe o nome de “singularidade”, e nel o espazo-tempo se curva ata o infinito destruíndo toda a materia.
A materia sería expulsada a outra rexión do universo
Ou talvez non, segundo se desprende do traballo presentado por un grupo de científicos do Instituto de Física Corpuscular (IFIC), centro mixto do Consello Superior de Investigacións Científicas (CSIC) e a Universitat de València. O estudo está asinado por Gonzalo Olmo, investigador Ramón y Cajal da Universitat de València (UV), Diego Rubiera, da Universidade de Lisboa, e Antonio Sánchez, doctorando na UV.
Estes físicos propoñen analizar a singularidade destes obxectos coma se tratásese dunha imperfección na estrutura xeométrica do espazo-tempo, resolvendo así o problema do infinito no centro do buraco negro.
A investigación analiza os buracos negros utilizando teorías máis aló da relatividade xeral, a teoría de Einstein que describe a gravidade e predicir a existencia destes obxectos. O novo enfoque aplica estruturas xeométricas similares ás dun cristal ou unha lámina de grafeno.
“Este tipo de xeometrías adáptase mellor ao que sucede nun buraco negro. Igual que os cristais teñen defectos e imperfeccións na súa estrutura microscópica, a zona central dun buraco negro pódese interpretar como unha anomalía do espazo-tempo, o que require novos elementos xeométricos para poder dar unha descrición máis precisa”, explica Gonzalo Olmo, un dos autores do estudo. “Exploramos todas as opcións posibles e inspirámonos en feitos observados na natureza”, xustifica.
Ao unir a gravidade con este tipo de xeometrías, os investigadores obteñen unha descrición dos buracos negros onde o punto central convértese nunha superficie esférica de área mínima que interpretan como a existencia dun buraco de verme (atallo a través do espazo e o tempo) dentro do propio buraco negro.
“Así resolvemos o problema da singularidade, posto que existe unha ‘porta’ no centro do buraco negro, o buraco de verme, pola que espazo e tempo poden continuar”, afirma Olmo.
Un hipotético viaxeiro estiraríase coma un espagueti, pero sairía do buraco
Os investigadores traballan cun dos tipos máis sinxelos de buraco negro, que non vira pero ten carga eléctrica. O buraco de verme que predín as ecuacións no seu centro é máis pequeno que un núcleo atómico, pero é maior canto maior sexa a carga que almacena o buraco negro. Así, un hipotético viaxeiro que entrase nun buraco negro deste tipo sufriría un fortísimo estiramento ao achegarse ao centro que lle daría un aspecto similar a un espagueti e permitiríalle entrar no buraco de verme e escapar do buraco negro.
Vistas desde fóra, estas forzas de estiramento e compactación parecerían infinitas, pero o propio viaxeiro, ao vivilo en primeira persoa, “só” experimentaría forzas extremadamente intensas sen chegar a ser infinitas.
