Durante este verán e o anterior publicáronse noticias sobre a aparición de quenllas nas costas de España, tanto no Atlántico como no Mediterráneo. Incrementouse a súa presenza? Son perigosos? En distintos posts deste blogue tratamos sobre a situación próxima á extinción na que se atopan varias especies de tiburóns.
Tanto este ano, como o pasado rexistráronse casos de mordeduras de quenllas a bañistas. Tamén se detectaron detectaron en zonas de praia. Afortunadamente non se produciu ningunha morte pero si feridas que desde logo non desexo para ninguén. Se avaliamos o número de bañistase a cantidade de ataques, inmediatamente nos decataremos de que a posibilidade dunha situación de perigo mortal é moi remota.
Case calquera animal é capaz de atacar ao home se é molestado, e as quenllas non son menos, pero se te afastas, a posibilidade de ser mordido é case inexistente. Expertos afirman que en todo o mundo a probabilidade de morrer polo ataque dunha quenlla é de 1 entre 3.700.000. Se falamos de quenllas en España, nos últimos 400 anos rexistráronse só 2 mordidas de quenlla, e ningunha delas foi mortal.
O máis común é a tintoreira. Tres exemplares desta especie foron vistos estes verán en seis praias de Premià de Mar e Masnou na costa catalá. A tintoreira tamén recibe o nome de quenlla azul e de Prionace Glauca. Esta especie é máis coñecida por ser presa dos pescadores que por visitar a costa. Só na Unión Europea captúranse catro toneladas deste exemplar. Con todo, cada ano algunhas déixanse ver polas costas españolas, aínda que comeza a ser escaso o número de especies. A tintoreira de media mide 2,5 m e pesa de 80 kg.
A quenlla Bocadoce gris, en segundo lugar, ten dimensións maiores chegando a medir 4,8 m de lonxitude e pesando máis de 1000 kg. O tamén coñecido como Hexanchus griseus é a especie de maior tamaño que habita nas nosas augas. Propio das augas tropicais tamén habita no Mediterráneo. Os ataques rexistrados por esta especie foron provocados sempre por humanos polo que non se considera como un peligro para as persoas a pesar das súas dimensións.
Os melgachos , ocupan o terceir lugar dos máis comúns no noso país. Aínda que a fama, destas pequenas especies, esténdese máis polas receitas de cociña que polos ataques a persoas. Os melgachos tamén son coñecidos como quenlla gato e non chegan a medir máis dun metro e pesar uns 3 quilos. Esta especie aliméntase de moluscos e crustáceos polo que apenas supoñen un risco para o ser humano.
O Mediterráneo pode perder nos vindeiros anos a metade das quenllas e raias que viven nel. En concreto, o 56% e o 50%, respectivamente, está en perigo de extinción. Son datos do último informe da Unión Internacional para a Conservación da Natureza (UICN), que veñen de publicar os resultados da avaliación rexional do Mediterráneo de 2016. En total, das 73 especies de animais cartilaxinosos estudados, 39 están en perigo de extinción.
É máis doado que un ser humano ataque a un tiburón que o contrario. Moi probablemente acabemos antes nós con eles.
A flota da UE pescou no 2015 unhas 46.000 toneladas de tintoreira (Prionace glauca), según datos do ICCAT, ou 59.000 t no ano 2011